Iets minder lyrisch

Gemotiveerd door de enorme hoeveelheid positieve waarderingen hier op Hebban, ben ik aan ‘Woesten’ begonnen. Helaas ben ik iets minder lyrisch dan de meesten. Niet dat het een slecht boek is, maar ik vind het er zeker ook niet uitspringen.

In mijn ogen is ‘Woesten’ een vrij clichématig verhaal (een mengsel van Stefan Brijs, Koen Peeters, Victor Hugo en vele andere Vlaamse en niet-Vlaamse auteurs). Daarbij vond ik de gekozen structuur niet bij het te vertellen verhaal passen. Het boek is opgedeeld in lange hoofdstukken, waarin je de gebeurtenissen steeds door de ogen van iemand anders meemaakt. Dat betekent dat je af en toe een stuk terug gaat in de tijd, wat het verhaal (in dit geval) saai maakt. In mijn ogen dan.

Ja, het verhaal van Valentijn en (vooral) zijn broer Nameloos is tragisch en heldhaftig, maar zij komen pas over de helft van het boek aan het woord. Te laat, wat mij betreft.