Heerlijke sprankelende humor ontbreekt

In ‘De Rachel affaire‘ vertelt Rachel ons haar verhaal in de eerste persoon, terwijl zij als dertiger terugkijkt op haar leven als student van eenentwintig.

En wat een verhaal was dat!

Ze neemt ons mee naar haar jeugd, haar familie, de plek waar zij opgroeide en haar dagelijks leven. Aan achtergrond absoluut geen gebrek in deze roman.

Haar leven veranderd nogal drastisch als ze een nieuwe collega leert kennen in de boekwinkel waar ze werkt en die al vrij snel haar beste vriend wordt.

De band tussen Rachel en James (jawel, zo heet hij) is bijzonder hecht. Al vrij snel besluiten ze samen een woning te delen met alle gevolgen van dien. Want wie heeft de twintigers ooit uitgelegd dat het geld er doorheen vliegt als je een huis huurt en je inkomsten niet perse iets zijn om over naar huis te schrijven?

Waar ik op de eerste plaats verwacht had dat dit een humoristische roman was a la Bridget Jones, ontdekte ik al vrij vlug dat de humor (voor mij) ver te zoeken was.

Het verhaal in dit boek is behoorlijk gedramatiseerd en Rachel zelf vond ik absoluut geen likeable personage. Misschien is mijn humor anders?

De gedramatiseerde aspecten doen mij zeker denken aan het verhaal van Bridget Jones, maar de liefdevolle passages met zelfspot en humor vond ik echt ontbreken.

Zowel Rachel als James maken samen behoorlijk wat avonturen mee. Omdat het zich echter in een moeilijke financiële tijd in Ierland afspeelt, voelt het verhaal daardoor vrij snel wat deprimerend aan.

Echter zijn dat wel pluspunten voor Caroline, die de situatie in die jaren heel erg goed heeft weten te beschrijven. De verschillen tussen arm en rijk en Ieren en Engelsen komen goed naar voren en geven een diepere laag aan het verhaal.

Dit zelfde geldt voor het thema zwangerschap en abortus. Iets dat overzee toen, en nu, niet vanzelfsprekend is.

Alhoewel ik mij zelf enorm stoorde aan dit thema, ben ik wel van mening dat het goed is dat Caroline aandacht aan dit onderwerp heeft besteedt.

Dit zelfde geldt voor homoseksuele relaties, vooral in de jaren dat dit verhaal zich afspeelt. Caroline laat duidelijk zien hoe er naar homoseksualiteit gekeken werd in die periode. En ik denk dat het voor de lezer zeker meer bewustzijn creëert.

Een verhaal vol diversiteit dus!

Ondanks de wat deprimerende onderwerpen, het losbandige leven van Rachel en de toch ook vaak wel “domme” keuzes in mijn ogen, is het verhaal wel heel vlot geschreven.

Caroline schrijft behoorlijk beeldend en maakt het verhaal niet nodeloos ingewikkeld waardoor je vrij vlot door het boek heen vliegt.

Ondanks dat ik mij enorm ergerde aan Rachel, sloot ik James meteen in mijn hart.

Het verhaal had wat mij betreft echt om hem mogen draaien, want hij was een stuk interessanter dan Rachel.

Helaas bleef hij qua diepgang dus wat oppervlakkig, omdat het niet zijn verhaal was, maar tussen de regels door krijgen we gelukkig toch nog een hoop mee van zijn leven.

Qua Rachel, mistte ik een duidelijke ontwikkeling wat haar karakter betreft. Zeker gezien zij samen met ons terugkijkt op haar leven, zou je verwachten dat er veranderingen in haar ontwikkeling zichtbaar zouden zijn.

Echter vond ik die niet duidelijk aanwezig. Ja ze heeft wat zaken geleerd, maar wat heeft haar uiteindelijk gemaakt tot wie ze nu is?

Vond ik het complete verhaal heel erg verrassend? Niet echt.

Er zaten zeker wat sterke kanten aan dit verhaal die complimenten verdienen. De misstanden die Caroline aan de kaak stelt bijvoorbeeld.

Deze maken deze roman actueel en geven het de nodige verdieping. Helaas gold dat dan niet voor de personages, waardoor het voor mij niet voelde als een geheel.

Conclusie
“Caroline O’Donoghue schrijft met heerlijke, sprankelende humor over pijnlijk onbeantwoorde liefdes. De Rachel-affaire is een scherp, aangrijpend en prachtig geschreven verhaal over jezelf verliezen en opnieuw vinden, en over de moeite die we doen voor degenen van wie we houden.”

De ‘heerlijke, sprankelende humor‘ heb ik dus gemist. ‘Scherp en aangrijpend‘ is het echter zeker. Vooral wanneer we het hebben over de thematiek die Caroline behandeld.

Deze thema’s vind ik dan persoonlijk ook absoluut de kracht van deze roman.

Zou ik de vraag krijgen of dit een boek is dat mij bij gaat blijven, dan moet ik eerlijk zeggen dat dat niet het geval is.

Ik snap qua dramatiek de vergelijking met Bridget Jones, maar de humor en de zoetsappige gevoelens en romantiek hingen hier gewoon niet in de lucht.