Geen dark academia

‘Middernachtsfeest‘ is het eerste deel in de Dunbridge Academy serie van Sarah Sprinz.

Dit eerste boek richt zich op de levens van Emma en Henry en het verhaal begint met een proloog dat een blik in de toekomst lijkt te werpen.

Het triggerde mij in ieder geval direct om verder te lezen, dus wat dat betreft een prima start als je het mij vraagt!

Het verhaal wordt vertelt vanuit twee perspectieven in de eerste persoon, Emma en Henry.

Emma reist voor een uitwisselingsjaar af naar Schotland en loopt in alle haast, op het vliegveld van Frankfurt, in volle vaart tegen Henry op.

Toevallig ook nog eens een student aan Dunbridge Academy. De hormonen gieren bij Emma direct door het lijf.

Is dit de start van een bijzondere vriendschap? Of wordt dit zelfs meer?

Emma krijgt Henry niet meer uit haar gedachten en voor mij voelde dit wat lichtelijk obsessief aan zo aan het begin van het boek.

Vanaf de start van het boek had ik wel direct in de gaten dat het een echte Young Adult is.

De personages zijn allen zo rond de zeventien jaar oud. En alhoewel ze allen hard roepen hoe volwassen ze wel niet zijn, spreekt uit hun gedrag en gedachten absoluut het tegendeel.

Dit brengt mij vervolgens direct bij de schrijfstijl van Sarah Sprinz.

Alhoewel het gehele boek behoorlijk vlot leest, staan er qua personages en gedragingen behoorlijk wat tegenstrijdigheden in de tekst. Zeggen en doen zijn in dit verhaal echt twee heel verschillende dingen.

Tevens herhaalt Sarah veel dingen in de tekst.

Zo geeft Emma meerdere keren in verschillende situaties aan waarom ze in Schotland is en hoe ze zich hierbij voelt. En ook vanuit Henry krijgen we meerdere herhalingen te lezen als hij het heeft over zijn beweegredenen voor het één of ander.

Dit geldt zeker ook voor het bespreken van hun gevoelens voor elkaar.

Als Sarah de overbodige herhalingen in de tekst had weggelaten, hadden we zeker een kwart minder boek gehad.

De herhalingen werden op den duur storend en persoonlijk moest ik mijn gedachte, “Ja, ik weet het nu wel“, echt even aan de kant schuiven om de draad weer op te pakken.

De verhaallijn voor dit Young Adult boek klonk interessant. Een Duitse studente die een uitwisselingsjaar gaat doen op een kostschool in hartje Schotland en die ook nog eens een extra reden heeft waarom ze daar naar toe wil.

Echter liet de uitwerking van de verhaallijn wat te wensen over. Haar “geheim” komt vlotjes en vlug aan bod en is qua uitwerking magertjes. Hier had ik wat meer drama in verwacht.

Ditzelfde geldt voor de opbloeiende vriendschap en mogelijke romantiek tussen Henry en Emma.

Alles gaat van een leien dakje, en als je denkt dat er eindelijk drama komt, dan komt die niet.

Zeker wat betreft een verhaal dat zich afspeelt op een kostschool, had ik juist die drama verwacht. Laat de personages het maar moeilijk hebben. Dat houdt de spanning er in.

De flaptekst van het boek eindigt met de volgende zin: “Een kant waar intrige en macht de boventoon voeren. In hoeverre heeft dit met haar ouders te maken? Kan Emma het hoofd koel houden in deze slangenkuil?“

Laat dit vooral los, want intriges en macht? Vrijwel niet aanwezig. En een slangenkuil? Uhm nee. Ik heb geen slangen gezien helaas.

De print op de voorzijde van de cover: ‘Dark Academia must read’ is wat mij betreft dus misleidend want een Dark Academia boek is het helaas niet.

Natuurlijk heeft dit boek absoluut pluspunten.

Naast de vlotte schrijfstijl van Sarah, weet ze je ondanks de tekortkomingen, toch bij het verhaal te houden. Je wilt weten hoe het afloopt.

Al was ik natuurlijk zelf aan het hopen op drama.

Daarnaast stipt ze voor mijn gevoel drie belangrijke thema’s aan.

Op de eerste plaats, zoals je ook in de trigger warning kunt lezen die achterin in het boek is opgenomen (kunnen we dit soort dingen a.u.b. naar voren verplaatsen?), krijgen we te maken met een verlieservaring en rouw.

Ik vond deze situatie goed en realistisch uitgewerkt. Emoties waren voelbaar en gedragingen passend. Omdat het voor mij persoonlijk dichtbij kwam, kon ik mij goed verplaatsen in het personage.

In dit verhaal lezen we ook over iemand met een verslaving. Hoewel de boodschap duidelijk overkwam, vond ik de uitwerking helaas wel wat tegenvallen. Mogelijk heeft dit vooral te maken met het feit dat het een bijzaak is.

Desalniettemin, als je een boodschap wilt overbrengen, maak het dan iets belangrijker.

Als laatste hebben we het thema seksualiteit.

Alle personages in dit verhaal hebben de leeftijd waarop seksualiteit een ding is. Sarah Sprinz is met dit thema ontzettend respectvol omgegaan.

Wat ik hierbij absoluut wil benoemen, is dat Sarah de personages op een respectvolle manier met elkaar laat omgaan in deze situaties. Seks gebeurt met wederzijdse instemming en daarnaast benadrukt ze dat seks iets bijzonders en moois is tussen twee mensen.

Sarah brengt ons ook in een situatie waarin de dame in kwestie niet klaarkomt. Halleluja! Hier werd ik oprecht “blij” van.

Vrouwen komen namelijk niet altijd klaar en dat is geen enkel probleem. Want dat wil niet zeggen dat de seks niet lekker is.

Het feit dat Sarah dit zo duidelijk benoemd, is wat mij betreft een applaus waard. Want dat is een goede seksuele voorlichting aan jongeren als je het mij vraagt.

Het verhaal sluit af met een fijn samenvattend proloog.

En wanneer we het nawoord van Sarah zelf lezen, weten we ook over wie het tweede boek in deze serie zal gaan.

Personages
Twee personages. Emma en Henry.

Laat ik direct beginnen met te zeggen dat ik met geen van beide een band heb kunnen opbouwen in dit verhaal.

Ik vond zowel Emma als Henry niet realistisch uitgewerkt en ik miste absoluut diepgang.

In dit verhaal zeggen ze veel, maar doen eigenlijk heel weinig. In mijn ogen dan althans.

Emma heeft geen broers of zussen en heeft nogal een verleden. Althans, opgegroeid zonder vader, krijg je toch een andere kijk op het leven.

Henry is daarentegen gezegend met een oudere zus en broer en duidelijk is dat zij een stukje van zijn karakter hebben gevormd.

De relatie tussen Emma en Henry gaat zo ontzettend gemakkelijk, dat het een ideaalplaatje lijkt. Maar helaas wordt het hierdoor wel onrealistisch.

Met de verwijzing naar ‘Dark Academia’ zou je verwachten dat we in dit verhaal in ieder geval te maken krijgen met twee complexe personages die het aantrekken en afstoten tot kunst hebben verheven.

Helaas is het echter een zoetsappig liefdesverhaal geworden dat het in combinatie met de onrealistische gedragingen, bij lange na niet spannend maakt.

Qua personages wat gemiste kansen dus wat mij betreft.

Dit geldt helaas ook voor de personages die zich om Henry en Emma heen bevinden.

Want wanneer meerdere keren door de jongeren geroepen wordt dat ze: “Zo verdomd verstandig en volwassen zijn….” en vervolgens toets resultaten stelen en zich lam drinken, begin ik met mijn ogen te rollen.

Oppervlakkige personages dus met een hoop tegenstrijdigheden. Maar eerlijk is eerlijk, ze zijn allemaal ontzettend respectvol naar elkaar. Daar kunnen de jeugdige lezers, aka pubers van nu, een voorbeeld aan nemen.

Conclusie
Het lijkt bijna alsof ik het boek volledig onderuit haal. Maar dat is absoluut niet mijn bedoeling.

Helaas ontbreekt het voor mij aan een gedegen uitwerking en interessante personages om het verhaal net die spanning te geven die het nodig had.

Dat er tegenwoordig overal wordt gestrooid met de term ‘Dark Academia’ laat mijn tenen krullen. Want ‘Dunbridge Academy’ hoort absoluut niet in dat genre thuis.

Ben je echter opzoek naar een zoetsappige romance gemixt met een kostschool sfeertje in de prachtige setting van het altijd mooie Schotland?

Dan ben je met dit boek zeker wel aan het juiste adres.

Het is spannend genoeg om te willen weten hoe het afloopt en het einde maakt je absoluut nieuwsgierig naar het tweede boek in deze serie, maar stel wel je verwachtingen bij.

Heb je ‘Maxton Hall’ gelezen en vond je dat boek heel leuk? Dan denk ik dat je met ‘Dunbridge Academy‘ mogelijk een beetje teleurgesteld wordt.

Ondanks mijn kritische noot, ben ik benieuwd naar het vervolg. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat een vervolg mij omver blaast.