Lezersrecensie
Place Brugmann 33
In het statige appartementencomplex aan Place Brugmann 33 wonen een 14 tal bewoners. Als lezer krijg je een lijst met daarop hun namen, beroep en flatnr . Het zijn mensen van verschillend komaf - aangespoeld, geregistreerd, al dan niet Joods en gevlucht.
Alice Austen brengt hun verhalen afwisselend in korte hoofdstukken in vlot leesbare taal. Ze brengt hun verhaal in de ik-vorm wat je als lezer heel dichtbij brengt, alsof de verteller dit enkel jou toevertrouwt. Het zijn korte onthullingen over bv een opmerkelijk voorval dat hen is bijgebleven, herinneringen, filosofie, dromen, opmerkingen over iemand anders in het gebouw of overpeinzingen - hoe hun leven voor de oorlog zo anders was. Op deze manier leer je de bewoners goed kennen - een allegaartje aan mensen, de een al meer eigenaardiger dan de ander.
In het begin moest ik wat wennen en dacht ik wat heb ik aan al die verhalen - ze hebben geen samenhang! Maar naarmate ze hun verhaal brengen krijg je een ander perspectief en sprokkel je meer info en ontdek je hoe de zaken precies in elkaar steken.
Als de nazi’s België bezetten verschuiven ook hun levens door o.a. de ontberingen, allerlei verordeningen en de pogroms. De bewoners nemen een andere rol en houding aan - zowel passief als actief, dit uit zelfredzaamheid, onbewust of eerder gedwongen maar met lef omdat de oorlog hun leven een andere koers doet varen.
Ze staan ook anders tov andere mensen. Wie is nog te vertrouwen en wie niet? Is het wel verstandig om de waarheid te vertellen? Lijkt het niet veiliger sommige dingen gewoon voor jezelf te houden? En dan zijn er ook van die nieuwsgierige Aagjes die altijd alles zien, horen of weten …
‘Ik leerde dat waarheid vaak de grootste verrader is. Er is geen duidelijke grens tussen leugens en waarheid. Er is wel een duidelijke grens tussen goed en kwaad’.
Moet je je buren echt allemaal kennen of is het soms wijselijk op een afstand te blijven en louter enkele beleefdheden uitwisselen?
Fijne historische roman die de oorlog op de achtergrond plaats maar belicht wat oorlog doet met mensen - grotendeels fictie maar gebaseerd op feiten en bestaande personen.
Alice Austen brengt hun verhalen afwisselend in korte hoofdstukken in vlot leesbare taal. Ze brengt hun verhaal in de ik-vorm wat je als lezer heel dichtbij brengt, alsof de verteller dit enkel jou toevertrouwt. Het zijn korte onthullingen over bv een opmerkelijk voorval dat hen is bijgebleven, herinneringen, filosofie, dromen, opmerkingen over iemand anders in het gebouw of overpeinzingen - hoe hun leven voor de oorlog zo anders was. Op deze manier leer je de bewoners goed kennen - een allegaartje aan mensen, de een al meer eigenaardiger dan de ander.
In het begin moest ik wat wennen en dacht ik wat heb ik aan al die verhalen - ze hebben geen samenhang! Maar naarmate ze hun verhaal brengen krijg je een ander perspectief en sprokkel je meer info en ontdek je hoe de zaken precies in elkaar steken.
Als de nazi’s België bezetten verschuiven ook hun levens door o.a. de ontberingen, allerlei verordeningen en de pogroms. De bewoners nemen een andere rol en houding aan - zowel passief als actief, dit uit zelfredzaamheid, onbewust of eerder gedwongen maar met lef omdat de oorlog hun leven een andere koers doet varen.
Ze staan ook anders tov andere mensen. Wie is nog te vertrouwen en wie niet? Is het wel verstandig om de waarheid te vertellen? Lijkt het niet veiliger sommige dingen gewoon voor jezelf te houden? En dan zijn er ook van die nieuwsgierige Aagjes die altijd alles zien, horen of weten …
‘Ik leerde dat waarheid vaak de grootste verrader is. Er is geen duidelijke grens tussen leugens en waarheid. Er is wel een duidelijke grens tussen goed en kwaad’.
Moet je je buren echt allemaal kennen of is het soms wijselijk op een afstand te blijven en louter enkele beleefdheden uitwisselen?
Fijne historische roman die de oorlog op de achtergrond plaats maar belicht wat oorlog doet met mensen - grotendeels fictie maar gebaseerd op feiten en bestaande personen.
1
Reageer op deze recensie
