Vaardig vermaak

De televisieserie CSI (Crime Scene Investigation) is een enorm succes. De “spin-offs” CSI: Miami en CSI: New York scoren minimaal even goed. Natuurlijk is de uitgave van een serie boeken dan onvermijdelijk. Even onvermijdelijk is het aantrekken van Max Allan Collins, die al veel romans geschreven heeft op basis van succesvolle films en televisieseries.

In CSI: Miami: Doelwit heeft het team van topinspecteur Horatio Caine de zware taak een bendeoorlog in de kiem te smoren na een geslaagde “drive-by-shooting” op één van de bendeleiders. Het ligt voor de hand dat de dader in één van de andere bendes te vinden is. Het zeer vaardig uitgevoerde sporenonderzoek maakt al snel duidelijk dat die conclusie voorbarig is.

Max Allan Collins geeft in zijn nawoord aan dat hij blij is met de fantastische acteurs van de televisieserie die hem het zware werk van het bedenken van de juiste personages uit handen hebben genomen. Zo kon hij zijn energie vooral richten op de uitwerking van het plot. Dat is te merken, want Collins brengt het niet erg originele gegeven van een op handen zijnde bendeoorlog op uiterst vaardige wijze naar een spannende en verrassende ontknoping. Het betekent echter ook dat de ietwat onmenselijke personages uit de serie ook op het boek een negatieve invloed hebben. Caine en zijn medewerkers zijn mij net iets te stoer, te integer en te werklustig. De conversaties zijn glad en zelfs de humor is verantwoord (eigenlijk is het enige onverantwoorde in het boek het steevaste gebruik van de benzineslurpende Hummer). Ook mist het boek logischerwijze het fraaie camerawerk van de televisieserie, waardoor het technisch onderzoek een heel stuk minder interessant wordt.

Probleem met boeken naar films en series is dat er voor de lezer weinig meer te fantaseren over blijft. Collins maakt dit goed door zijn bedrevenheid in het schrijven van een spannend verhaal. CSI: Miami: Doelwit is een paar uur prettig vermaak. Niet meer, niet minder.