Het gemis van een redacteur

Dat een auteur zijn eigen boeken aanprijst op de plaatselijke boekenmarkt is een unicum. Jammer, want het biedt de lezer een unieke mogelijkheid om meer te weten te komen over de auteur en zijn gedrukte verhalen. Zo kwam uw recensent in contact met Joop Hoekman, die trots vertelde over zijn hobby die hem “zo helemaal ergens anders kan brengen”. Het schrijven van misdaadverhalen leverde een aantal jaren geleden “zijn beste boek tot nu toe” op. De titel is Misdaadgeld. De omslag is zelf ontworpen.

Peter Tichelaar is advocaat. Een tijd geleden heeft hij zijn cliënt Ruud Kleinsma geholpen tijdens een ontslagprocedure. Omdat Kleinsma de rekening nog niet heeft betaald, gaat Tichelaar naar hem op zoek. Van Kleinsma ontbreekt ieder spoor, maar Tichelaar vindt in zijn woning wel een aantal miljoenen aan contant geld. Misdaadgeld, zo blijkt, want Tichelaar komt al gauw hardhandig in contact met criminelen die het geld graag terugzien op hun bankrekening. Tichelaar bijt zich vast in een onderzoek naar de verblijfplaats van Kleinsma en de herkomst van het geld. En dat had hij beter niet kunnen doen.

Hoewel het boek start met een wel zeer toevallige, doch cruciale samenloop van omstandigheden, zet Hoekman in Misdaadgeld een veelbelovende verhaallijn uit. Vooral de tweede helft van het boek kent een aantal spannende passages. Bovendien heeft Hoekman overduidelijk plezier in het schrijven. Vreemd genoeg leidt dat in dit geval tot een probleem, namelijk dat elke handeling en gedachte van Tichelaar met zo veel woorden wordt omschreven en toegelicht, dat de vaart uit het verhaal wordt gehaald. Als je al hebt verteld dat de geldbundeltjes in een gevonden tas “niet van die nette bundeltjes die hij […] wel eens bij de bank had gezien” waren, is het onnodig om in volgende zin uit te leggen dat de geldbundeltjes “nogal slordig waren samengesteld”.

Dit willekeurige voorbeeld van “breedschrijvigheid” doet mij samen met de hier en daar ongelukkige zinsopbouw (“Anja luisterde langdurig naar de pratende Peter”), het gebrek aan juiste interpunctie en een aantal spelfouten, vermoeden dat hier het werk van een (goede) redacteur m/v node is gemist. Zelfs de flaptekst bevat een onjuist vormgegeven zin (maar dat had u natuurlijk al gezien). Erg jammer, want met (flink) wat correctiewerk was Misdaadgeld waarschijnlijk meer geworden dat “een redelijk verhaal”.