Hebban recensie
Prettige mooischrijverij
Ook deze tweede thriller van Erin Hart speelt zich af in de wereld van de Ierse turfstekerij. Deze keer wordt in County Offaly door een groep
turfstekers een eeuwenoud en goed bewaard gebleven lijk gevonden. Phataloge Nora Gavin wordt er op af gestuurd, met in haar kielzog de archeoloog Cormac McGuire. Zij krijgen ter plekke te maken met een veel verser lijk van een op typisch Ierse wijze vermoorde man. Geïntrigeerd door de moordwijze begint Nora haar eigen onderzoek. Niet eenvoudig, want de plaatselijke gemeenschap kent vele zonderlinge figuren zonder een schoon verleden. Als er vervolgens nog een lijk wordt gevonden (inderdaad, vermoord op diezelfde typisch Ierse
wijze) zijn Nora en Cormac al zo ver in het spreekwoordelijke drijfzand
verzonken dat er geen andere weg is te gaan dan uitzoeken wie de dader is.
Misschien is het verkooptechnisch een slechte zet, maar van mij had het boek best 'Een Meer Vol Zorgen' mogen heten. Want wat een mistroostige gemeenschap zet Erin Hart neer in de sombere moerasgebieden van hartje Ierland! Geen van de personages, inclusief de hoofdpersonen, heeft een zorgeloos leven gehad. Sterker nog, het huidige bestaan is voor velen een grote strijd. Van ongelukkige relaties en eenzaamheid tot onbegrensde wraakgevoelens en automutilatie, alles passeert de revue. Toch is Waterkoud geen naargeestig boek, want Hart kiest prachtige woorden voor het beschrijven van Ierland en haar inwoners. Op prettige wijze geeft ze zelfs de meest excentrieke personages een gepaste hoeveelheid waardigheid. Hebt u eerder in de volgende woorden gelezen over een vrouw vlak na ze haar uiterst onvriendelijke man is ontvlucht: De bedding van haar ziel [ ] was
volgestroomd met beelden, woorden en gevoelens die lang waren genegeerd. Hier blijven zou dodelijk zijn; ze zou verdrinken in haar herinneringen. Prachtig toch?
In de basis is Waterkoud een boek uit het genre 'whodunnit'. Er wordt een moord gepleegd, de omgeving en personages worden beschreven, er wordt nog een moord gepleegd en uiteindelijk wordt in de laatste hoofdstukken ontrafeld wie de lezer om welke redenen al veel eerder had kunnen ontmaskeren als de dader. Erin Hart voegt hieraan dermate veel treffende sfeerbeelden toe dat het ook een boek is waar je, als je er eenmaal in zit, geen afscheid meer van kunt nemen. Alsof je met je voeten vastzit in een zompig moeras
De mooischrijverij is tevens een punt van kritiek. Hart leidt de lezer soms teveel af van het verhaal door de grote hoeveelheid aandacht voor sfeerbeschrijving. Bovendien, zo veel ellende op de vierkante kilometer geeft zelfs de meest geoefende lezer een gevoel van buitensporigheid. Een goed boek voor in de koffer als u de zomervakantie in Ierland gaat doorbrengen. Zo weet u zeker dat u bij wandeltochten door het moeras op de paden blijft lopen.
turfstekers een eeuwenoud en goed bewaard gebleven lijk gevonden. Phataloge Nora Gavin wordt er op af gestuurd, met in haar kielzog de archeoloog Cormac McGuire. Zij krijgen ter plekke te maken met een veel verser lijk van een op typisch Ierse wijze vermoorde man. Geïntrigeerd door de moordwijze begint Nora haar eigen onderzoek. Niet eenvoudig, want de plaatselijke gemeenschap kent vele zonderlinge figuren zonder een schoon verleden. Als er vervolgens nog een lijk wordt gevonden (inderdaad, vermoord op diezelfde typisch Ierse
wijze) zijn Nora en Cormac al zo ver in het spreekwoordelijke drijfzand
verzonken dat er geen andere weg is te gaan dan uitzoeken wie de dader is.
Misschien is het verkooptechnisch een slechte zet, maar van mij had het boek best 'Een Meer Vol Zorgen' mogen heten. Want wat een mistroostige gemeenschap zet Erin Hart neer in de sombere moerasgebieden van hartje Ierland! Geen van de personages, inclusief de hoofdpersonen, heeft een zorgeloos leven gehad. Sterker nog, het huidige bestaan is voor velen een grote strijd. Van ongelukkige relaties en eenzaamheid tot onbegrensde wraakgevoelens en automutilatie, alles passeert de revue. Toch is Waterkoud geen naargeestig boek, want Hart kiest prachtige woorden voor het beschrijven van Ierland en haar inwoners. Op prettige wijze geeft ze zelfs de meest excentrieke personages een gepaste hoeveelheid waardigheid. Hebt u eerder in de volgende woorden gelezen over een vrouw vlak na ze haar uiterst onvriendelijke man is ontvlucht: De bedding van haar ziel [ ] was
volgestroomd met beelden, woorden en gevoelens die lang waren genegeerd. Hier blijven zou dodelijk zijn; ze zou verdrinken in haar herinneringen. Prachtig toch?
In de basis is Waterkoud een boek uit het genre 'whodunnit'. Er wordt een moord gepleegd, de omgeving en personages worden beschreven, er wordt nog een moord gepleegd en uiteindelijk wordt in de laatste hoofdstukken ontrafeld wie de lezer om welke redenen al veel eerder had kunnen ontmaskeren als de dader. Erin Hart voegt hieraan dermate veel treffende sfeerbeelden toe dat het ook een boek is waar je, als je er eenmaal in zit, geen afscheid meer van kunt nemen. Alsof je met je voeten vastzit in een zompig moeras
De mooischrijverij is tevens een punt van kritiek. Hart leidt de lezer soms teveel af van het verhaal door de grote hoeveelheid aandacht voor sfeerbeschrijving. Bovendien, zo veel ellende op de vierkante kilometer geeft zelfs de meest geoefende lezer een gevoel van buitensporigheid. Een goed boek voor in de koffer als u de zomervakantie in Ierland gaat doorbrengen. Zo weet u zeker dat u bij wandeltochten door het moeras op de paden blijft lopen.
1
Reageer op deze recensie
