De kleuren van het donker

De kleuren van het donker van Chris Whitaker is een dikke pil die je niet in een bepaald genre kan stoppen, het is ook een boek die de een echt geweldig zal vinden terwijl de andere lezer wat minder enthousiast zal zijn.
Zelf hoor ik bij de wat mindere enthousiaste lezers, nu kan ik niet helemaal mijn vinger er op leggen waarom dit niet helemaal mijn boek was, nu ben ik een lezer die eigenlijk alle genres graag leest dus een mix van genres zou mijn ding moeten zijn.

Het verhaal speelt zich af in verschillende tijdlijnen zo beginnen we in 1975 waar de tiener Patch ontvoerd wordt en zijn beste vriendin Saint alles op alles zet om hem te vinden.
Deze gebeurtenis zorgt ervoor dat eigenlijk alles wat er gebeurd in het boek terug te voeren is op die gebeurtenis en waarom Saint en Patch geworden zijn wie ze zijn.
Dit is gegoten in een verhaal die ons brengt van 1975 naar 1998 waarbij je de personages ziet groeien, volwassen worden en hun eigen keuzes ziet maken.
Ook krijg je in deze tijdspannen veel mee over de geschiedenis van Amerika, wat ik zelf wel erg interessant vond om te lezen.
De schrijfstijl is ook prima, de schrijver gebruikt ook mooie woorden en mooie omschrijvingen, was soms voor mijn gevoel erg lang van stof en het boek had met minder bladzijdes zeker niet slechter geworden, de korte hoofdstukken die erg kort zijn zorgen er wel voor dat je snel weer een hoofdstuk verder leest als je bezig bent met lezen.

Als lezer moet je je zeker niet net als ik laten afleiden door de tekst De meest geprezen thriller van het jaar, want hierdoor ga je misschien met te hoge thrillerverwachtingen het verhaal in en dat is zonde, want het is eigenlijk meer een roman met een vleugje spanning, het is meer nog een verhaal worden over opgroeien en volwassen worden.
Door de enthousiaste reacties in de leesclub is dit wel een boek die ik nog een keer wil lezen om te kijken of ik dan wel omver geblazen wordt.