Wegdromen bij het Palazzo

Een nieuw boek van Danielle Steel daar ben ik toch altijd wel benieuwd naar, ik las al eerder boeken van haar en heb er nog een aantal in de kast staan, niet zo moeilijk ook aangezien Steel al zo´n 200 boeken heeft geschreven en nog steeds aan het schrijven is.
Palazzo heeft allereerst een prachtige cover waarop je de kanalen in Venetië ziet bij zonsondergang, nu moet ik eerlijk zeggen dat de cover en waar het over ging er echt voor zorgde dat ik nieuwsgierig was naar het verhaal en heel veel zin kreeg om ook dit deel weer te lezen.

Het verhaal gaat over Cosima een jonge vrouw die na het overlijden van haar ouders de zaak van haar ouders overneemt, de zorg opneemt voor haar jongste zusje Allegra en haar losbandige broertje Luca op het juiste spoor te krijgen. Maar ook de eeuwenoude Palazzo die al jaren in het bezit van de familie is een zorgenkindje van Cosima.
Kortom Cosima heeft heel veel ballen in de lucht te houden.

In het begin was het verhaal best traag en moest ik echt even in het verhaal komen, er waren in het begin best veel personages die allemaal nog een plekje moesten verdienen, maar zo gauw het duidelijk was wie wie was en wie waar mee te maken had was het vrij makkelijk en was het een lekker vlot te lezen boek.
De schrijfstijl van Steel is heel toegankelijk, waardoor ze ook door een breed publiek gelezen kunnen worden, dat is ook de kracht van Steel, dat ze door haar stijl heel veel mensen aan het lezen kan krijgen.

De omschrijvingen van Venetie en Rome deden je tijdens het lezen wegdromen en je kreeg tijdens het lezen het gevoel ook echt het gevoel dat je daar zit tijdens het lezen.
Er zit ook een enorme liefde voor vakmanschap en tassen in dit verhaal, zelf heb ik echt niks met tassen, moeten gewoon functioneel zijn, maar kan er wel van genieten dat er familiebedrijven zijn die zoveel liefde in hun eigen producten stoppen, zoals bij de tassen van Saverio in het boek.

Wat ik erg leuk vind in dit verhaal is dat Allegra het jongste zusje zo´n mooie en krachtige vrouw is die haar niet laat leiden door het feit dat ze in een rolstoel zit. Maar ook dat Cosima zo´n krachtige vrouw is die misschien ook gewoon het een en ander aan andere had mogen laten en niet het leed van de hele wereld op haar schouders had moeten nemen.

Er gebeurd genoeg in het verhaal en je leeft dan ook echt mee met Cosima en Allegra, het is af en toe zeker een beetje over the top en ongeloofwaardig, maar dat mag bij Danielle Steel.