Een verhaal van een ongekende eenvoud en schoonheid

Soms heb ik het gevoel dat, wat ook ik over een boek wil vertellen, ik het altijd onrecht aandoe, alsof ik in mijn woorden en zinnen niet genoeg kwaliteit kan leggen om het boek de eer aan te doen die het verdient. Dát gevoel heb ik nu ook, na het lezen van Het kleine meisje van meneer Linh van de Franse auteur Philippe Claudel.

Een verhaal van een ongekende eenvoud en schoonheid over onvoorwaardelijke liefde, échte vriendschap, snijdende eenzaamheid en verdoken waanzin. Het komt op de lezer af als "de trage, vredige tred van de buffels door de rijstvelden", het omhelst hem "als een sjaal die zachtjes over een paar schouders glijdt". "Een mooie, kwetsbare roos" is het, vertederend, ontroerend, hartverscheurend en hartverwarmend. Het verhaal trapt het hart in, doet het gemoed volschieten van ontroering, maakt woedend, maakt blij, maakt triest... Het doet, samengevat, heel veel met de lezer!

Ik weet niet of de middelbare scholen nog verplichte literatuurlijsten hebben, maar dit boekje zou er absoluut op moeten staan. Het telt iets meer dan 140 bladzijden en is dus in een paar uur uit te lezen. Aan het einde krijgt de lezer nog een verrassende aha-erlebnis cadeau.

"Tao-laï", meneer Linh!