Déjà vu

Nee, dit is geen recensie, ik wil het alleen hebben over enkele dingetjes die mij opvielen en die na het lezen van Lotgenoten van de Noorse schrijfster Karin Fossum als irritante muggen rond mijn hoofd zijn blijven zoemen… Die wil ik hier even van mij afslaan.

Ten eerste ... Op de cover van het boek staat ‒ onder de titel en de kwalificatie “Psychologische thriller” ‒ dit lokkertje: "Detective Eddie Feber onderzoekt de gewelddadige dood van een oudere vrouw. Welk duister verleden had zij ‒ en waarom moest ze dood?" Bij de thrillerliefhebber, die een flink potje speurwerk wel ziet zitten, klinkt dit natuurlijk als muziek in de oren, maar helaas wordt hij hier stevig bij de neus genomen. Detective Eddie Feber verschijnt in dit boek voor het eerst op pagina 217 (van 252), en op pagina 234 is hij alweer voorgoed verdwenen. In die tussentijd voert hij één gesprek met één mogelijke verdachte, dat op niets uitloopt. Van een politioneel onderzoek is geen sprake, en een thriller is dit boek al evenmin. Lotgenoten is een psychologische roman die een weinig origineel verhaal vertelt: ik had tijdens het lezen voortdurend een déja-vugevoel.
Dat een uitgever zijn waar probeert aan te prijzen is niet meer dan normaal, maar als hij dat op een misleidende manier doet dan kan ik dat alleen maar afkeuren. Het zinnetje op de cover, waarmee uitgeverij Boekerij de potentiële lezer tracht te verleiden, is een leugen!

Ten tweede ... Halverwege het boek krijgt Aksel, het hoofdpersonage, van zijn moeder een vulpen van het Japanse merk Nakimi cadeau. De pen ziet er erg luxueus en duur uit, en daar wil Aksel meer over weten. Onderweg naar huis parkeert hij zich even langs de kant van de weg, en dan gebeurt dit: “Hij pakte zijn telefoon en googelde het woord 'Nakimi' en las over de handgemaakte Japanse vulpen."
Mevrouw Fossum had echter zelf ook eens moeten googelen, dan had ze gezien dat dit Japanse merk eigenlijk 'Namiki' heet, en niet 'Nakimi'. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier niet om een drukfout, de foutieve benaming 'Nakimi' wordt in het boek meermaals herhaald. Als de schuld voor deze onoplettendheid niet bij de auteur ligt ‒ wat mogelijk is, ik heb het originele werk niet ter beschikking ‒ dan zijn in elk geval de vertaler én de redacteur hier in gebreke gebleven.

Waarom geef je Lotgenoten dan toch nog drie sterren, zult u zich afvragen. Welnu, het gaat hier nog altijd over Karin Fossum, zij is en blijft nu eenmaal meesterlijk in het psychologisch ontrafelen van de criminele of anderszins geperverteerde menselijke ziel, en dat weet ze zoals altijd te vertellen in haar onberispelijke schrijfstijl. Vandaar…

Lotgenoten was het twaalfde boek dat ik van deze auteur las. Ik ben dus een fan van haar, maar ditmaal blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten. Jammer.