Om te vergeten.

Freida McFadden… Op de sociale media is deze Amerikaanse thrillerschrijfster een echte hype met honderdduizenden volgers. Op populaire community’s zoals Booktok komt er geen einde aan de reeks filmpjes waarin haar aanhangers ‒ ze noemen zich McFans ‒ hun mateloze bewondering voor hun “queen of psychological thrillers” uitbazuinen. Ook hier op Hebban blijkt ze een indrukwekkende schare aanhangers achter zich te hebben: ruim 900 recensies, en vijfsterrenquoteringen die de pan uit swingen.

Dat valt uiteraard op, in die mate zelfs dat het bijna als een gebrek aanvoelt als je als thrillerfan nog nooit “een McFadden” hebt gelezen. Hoogtijd om in actie te schieten, dacht ik.

Ik heb nu De vrouw op zolder gelezen, een van haar vele standalones.
Het viel behoorlijk tegen!

Het eenvoudige verhaal in telegramstijl:
Rijke schrijver neemt jonge meid in dienst om op zijn afgelegen landgoed te zorgen voor zijn vrouw, die na een ongeval half verlamd in een rolstoel zit – Meid krijgt na een tijd verhouding met de man – Meid ontdekt en leest het oude dagboek van de vrouw – Dagboek geeft een verontrustend beeld van de man – Uit de kennissenkring van het gezin zijn in het verleden blijkbaar mensen verdwenen – Is de man een moordenaar, of heeft de vrouw zich in haar dagboek anders voorgesteld dan ze is? – De twijfel groeit, de sfeer wordt bedreigend ‒ Een zware sneeuwstorm isoleert de villa van de buitenwereld – Meid staat er alleen voor: wie mag ze vertrouwen, en wie niet?

Erg vindingrijk klinkt dit niet, en is het ook niet. Erger nog, het gevoel het allemaal al eens gelezen ‒ of gezien ‒ te hebben steekt al vrij vroeg de kop op. Ik hoefde niet eens lang te zoeken of diep te graven in haar achtergrond om te ontdekken dat Freida McFadden al wel vaker het verwijt kreeg dat ze op andermans weiden is gaan grazen, zonder dat ze onbetwistbaar op plagiaat kan worden betrapt. Voor De vrouw op zolder heeft ze in elk geval een flinke lepel mosterd gehaald bij Rebecca van Daphne du Maurier, net als bij Achter gesloten deuren van B.A. Paris. Ik proefde ook een vleugje Afscheid van Clouds Frome van Robert Goddard en een forse scheut Bloedsinaasappel van Harriet Tyce.

Het zal Freida McFadden allemaal worst wezen. Ze weet precies wat haar enthousiaste aanhangers van haar verlangen, en dat geeft ze hen dan ook: ongecompliceerde verhaaltjes met niet te veel personages en héél veel plotwendingen, die zich met het verstand op nul laten lezen. McFans willen vooral zorgeloos comfort, en dat krijgen ze van hun idool in overvloed: literair populisme van topkwaliteit.

Dat is voor De vrouw op zolder niet anders. Er komt vrijwel geen hoofdstuk voorbij zonder plotwending. Aanvankelijk is dat aangenaam verrassend, maar na een tijdje gaat het de veeleisende thrillerlezer ronduit vervelen: hij wéét dat elke plotwending sowieso weer teniet zal worden gedaan in het volgende hoofdstuk. De geloofwaardigheid zakt zo hoofdstuk na hoofdstuk, en bereikt het absolute nulpunt als in de climax een reddende deus ex machina zomaar uit de lucht komt gevallen, werkelijk tégen alle logica in. Op dat laagtepunt bereikte mijn teleurstelling haar hoogtepunt: heb ik écht 332 pagina’s gelezen om op een onbetamelijk en volkomen onredelijk einde als dit getrakteerd te worden? “Moet ik nu lachen, of moet ik beledigd zijn?” vroeg ik mij af. "Beide", was het antwoord.

Hoe tegenvallend een boek ook is, ik probeer altijd iets positiefs te ontdekken, maar dat is mij bij deze “thriller” niet gelukt. En dus, voor de allereerste keer in mijn lange leesleven, kan ik niet anders dan een eindoordeel te geven dat wellicht onbeleefd klinkt, maar ik heb geen ander: De vrouw op zolder is een flutverhaal, een flutthriller met een flutscenario en een super fluteinde. Voilà, ik heb gezegd, en ik neem hier geen woord van terug, ik bied zelfs geen excuses aan.