Lezersrecensie
Sorry, als recensie wordt dit niks...
Toen ik aan dit boek begon was ik vastbesloten: hier komt een recensie van. Maar halverwege het boek sloeg de twijfel toe en dacht ik: hoe in godsnaam kan ik hier een eerlijke en waardige recensie over schrijven. Nu ik het boek uit heb is mijn gecapituleerde oordeel: ik kan hier geen recensie over schrijven.
En dus is dit géén recensie. Want om een degelijke recensie te schrijven moet ik objectief blijven, en afstandelijk, en onpersoonlijk, en ernstig en vooral kritisch. Maar dat lukt niet, ik kán dit boek niet met een objectieve blik bekijken, ik kán niet afstandelijk blijven, of onpersoonlijk en ernstig. Ik kan jandorie zelfs niet rustig blijven. En ik heb echt waar geprobeerd om kritisch te zijn: mislukt!
En dus is dit een blatante lofzang, voilà! Ik ben helemaal in de wolken over dit boek, ziezo! Ik kan om te beginnen al niet begrijpen hoe een grootschalig, veelomvattend werk als dit ontsproten kan zijn aan één geest. Wie is die Ilja Leonard Pfeijffer eigenlijk, zo vraag ik mij af. Een veelkoppig monster met zeven breinen die als een goed geoliede machine intensief samenwerken om een bovenaardse prestatie af te leveren? Het strafste van alles vind ik dit: het verhaal van Alkibiades speelt zich vijf eeuwen voor onze tijdrekening af, en het speelt zich vandaag af. Aan de hand van historische feiten van 2500 jaar geleden fileert Pfeijffer haarfijn de maatschappij van nu, en deelt heel subtiel en heel beleefd geweldig harde kaakslagen uit aan al wie een of ander extreem gedachtegoed aanhangt.
Ik vind het zelfs moeilijk om Pfeijffer te vergelijken met andere coryfeeën uit de wereldliteratuur. Ik kan, uiteraard, alleen maar afgaan op wat ik zelf heb gelezen: Tolstoj bijvoorbeeld, daar mag Pfeijffer zonder schaamte naast gaan staan, en naast Dostojevski ook. Zegt niet genoeg? Dan deze namen misschien: Joyce, Steinbeck, Hemingway, Proust, Grass, Stendhal, Dickens… zet Pfeijffer er maar bij. Nog niet duidelijk? Dan gooi ik er dit nog bovenop: Hilary Mantel kreeg voor haar beroemde Cromwell-trilogie twee keer de Man Booker Prize, maar dat werk is een dwerg naast Alkibiades. Ik zeg: geef Pfeijffer de Nobelprijs! Ik herhaal: geef Pfeijffer de Nobelprijs!
Aan wie nu briesend op de achterste poten staat omwille van zoveel onverholen, subjectieve, ongeremde, jubelende en dus extreem idolate ophemeling van dit boek zeg ik dit: ik heb mij nog ingehouden, ik kan nog veel en veel harder uithalen als het over Alkibiades gaat… maar ik wilde toch braafjes blijven.
En dus is dit géén recensie. Want om een degelijke recensie te schrijven moet ik objectief blijven, en afstandelijk, en onpersoonlijk, en ernstig en vooral kritisch. Maar dat lukt niet, ik kán dit boek niet met een objectieve blik bekijken, ik kán niet afstandelijk blijven, of onpersoonlijk en ernstig. Ik kan jandorie zelfs niet rustig blijven. En ik heb echt waar geprobeerd om kritisch te zijn: mislukt!
En dus is dit een blatante lofzang, voilà! Ik ben helemaal in de wolken over dit boek, ziezo! Ik kan om te beginnen al niet begrijpen hoe een grootschalig, veelomvattend werk als dit ontsproten kan zijn aan één geest. Wie is die Ilja Leonard Pfeijffer eigenlijk, zo vraag ik mij af. Een veelkoppig monster met zeven breinen die als een goed geoliede machine intensief samenwerken om een bovenaardse prestatie af te leveren? Het strafste van alles vind ik dit: het verhaal van Alkibiades speelt zich vijf eeuwen voor onze tijdrekening af, en het speelt zich vandaag af. Aan de hand van historische feiten van 2500 jaar geleden fileert Pfeijffer haarfijn de maatschappij van nu, en deelt heel subtiel en heel beleefd geweldig harde kaakslagen uit aan al wie een of ander extreem gedachtegoed aanhangt.
Ik vind het zelfs moeilijk om Pfeijffer te vergelijken met andere coryfeeën uit de wereldliteratuur. Ik kan, uiteraard, alleen maar afgaan op wat ik zelf heb gelezen: Tolstoj bijvoorbeeld, daar mag Pfeijffer zonder schaamte naast gaan staan, en naast Dostojevski ook. Zegt niet genoeg? Dan deze namen misschien: Joyce, Steinbeck, Hemingway, Proust, Grass, Stendhal, Dickens… zet Pfeijffer er maar bij. Nog niet duidelijk? Dan gooi ik er dit nog bovenop: Hilary Mantel kreeg voor haar beroemde Cromwell-trilogie twee keer de Man Booker Prize, maar dat werk is een dwerg naast Alkibiades. Ik zeg: geef Pfeijffer de Nobelprijs! Ik herhaal: geef Pfeijffer de Nobelprijs!
Aan wie nu briesend op de achterste poten staat omwille van zoveel onverholen, subjectieve, ongeremde, jubelende en dus extreem idolate ophemeling van dit boek zeg ik dit: ik heb mij nog ingehouden, ik kan nog veel en veel harder uithalen als het over Alkibiades gaat… maar ik wilde toch braafjes blijven.
15
23
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Robert Van der Meiren
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
