Moeilijk te doorgronden, die Brakman

Willem Brakman, Een winterreis. Zijn debuut. Een zeer intrigerende en gecomprimeerde roman. Een korte roman. Maar moeilijk toegankelijk. Inmiddels heb ik hem bij stukjes en beetjes drie keer gelezen. En die drie keer heb ik hard nodig. Zo klein, zo moeilijk te doorgronden. Dat lijkt aanvankelijk niet zo. De taal is niet al te ingewikkeld. Het perspectief een beetje lastig maar niet té. Het geheim is eigenlijk dat je niet goed weet waar het dan zo moeilijk wordt. Het verhaal is een soort queeste. Een zoektocht, geografisch en chronologisch. Een soort Nederlandse Proust is Brakman op zoek naar zijn verloren tijd en jeugd en vader met name. (Brakmans madeleinekoekje is een gekleurde jujube, een gummi bear denk ik of hoe heten die kauwsnoepjes). Een vader die voor de ogen van zijn zoon, een arts net als Brakman zelf, vervaagt. Queeste. Doolhof. Puzzel. Griezelverhaal. De dood en de aftakeling zijn de prominente monsters. En Eros, je weet wel van Eros en Thanatos. Een korte roman, zeker geen novelle. Net zo gecomprimeerd als Thomas Manns De dood in Venetië. Brakmans stijl is heel anders, overigens. Geen roman voor doetjes. Het reconstrueren van de jeugd lukt eigenlijk niet. Het is eerder een deconstructie. Maar net als bij Proust leidt dit proces tot de geboorte van een schrijver!