Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

‘Ze is van spectrale klasse. (...) Dan ben ik alsnog, in de lucht als sterrenstof.’

Rosanne 24 februari 2018
Het is dezelfde dag, maar totaal anders voor twee verschillende personages. Het is Grace’ eerste schooldag op een voor haar nieuwe school. Als Grace bij Henry in de klas komt, is het voor Henry de eerste dag van zijn verliefdheid. Maar Grace is vreemd. Ze draagt jongenskleren, loopt erbij als een junkie en brengt haar tijd na schooltijd door op het kerkhof. Bovendien wijst ze haar rol als hoofdredacteur van de schoolkrant af, een positie waar Henry al jaren van droomt. Toch wordt Henry verliefd op haar. Maar is verliefd zijn op een getraumatiseerd meisje wel slim?


Sutherland is een Australische schrijfster en debuteerde met ‘Sterrenstof’. Het gelijknamige nummer van De Jeugd van Tegenwoordig heeft gek genoeg een aantal raakvlakken met het boek en met Henry en Grace. ‘Proeven van elke soort drank.’ ‘Ze is van spectrale klasse.’ ‘Dan weet je dat ik ergens ben. Dan ben ik alsnog, in de lucht als sterrenstof.’ Volgens Henry is iedereen gemaakt van Grace Town. Het gaat over kosmische stoffen en atoomdeeltjes. Toch heeft dit te veel van John Green weg met neigingen naar ‘Een weeffout in onze sterren’, maar dan heeft Sutherland geprobeerd er nog veel meer atoomdeeltjes in te verwerken. Wellicht wordt deze correlatie met John Green mede veroorzaakt door de titel. Het woord sterren zit zowel in ‘Sterrenstof’ en ‘Een weeffout in onze sterren’, het gaat allebei over een jongen en Grace en het gaat allebei over filosofisch redeneren aan de hand van sterren. Wat dat betreft zou de originele titel ‘Our chemical hearts’ beter bij het boek passen.

Verder is de plot wel prima, maar niet pakkend. Al tijdens het lezen ben je delen uit het begin vergeten en zodra je het boek dicht hebt geslagen, ben je bijna alles al vergeten. Ook het schrijven van een recensie erover is lastig, want met elke seconde die na het lezen verstrijkt, gaat er een hoofdstuk verloren. Alsof het oplost als (sterren)stof.

Misschien had de plot beter kunnen blijven hangen als Sutherland meer variatie in tempo (en spanning) toe had gevoegd. Gedurende het hele boek blijft het tempo vrijwel hetzelfde. De lezer wordt weinig uitgedaagd om het tempo bij te houden. Henry en Grace zijn misschien van nature allebei niet even actief, maar dit had veranderd kunnen worden. Ze maken weinig in elkaar los, behalve dat ze zichzelf bij elkaar durven zijn. Wel borrelt er bij hen van binnen genoeg, maar bij de lezer wordt nogal weinig losgemaakt.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Rosanne