Ik wil ook zo'n brievenbieb in mijn stad!

In de tweedehandsboekwinkel van Henry’s vader in Gracetown staat een kast met boeken waarin klanten mogen schrijven. Mensen omcirkelen woorden die ze mooi vinden, onderstrepen zinnen of ze laten boodschappen achter in de kantlijn: gedachten, vragen, wensen… Sommigen laten brieven achter tussen de bladzijdes. Brieven aan schrijvers, aan (ex-)vrienden of vriendinnen. In deze kast laat Rachel een liefdesbrief achter voor haar beste vriend Henry, vlak voordat ze ging verhuizen. Een flink aantal maanden later komt de terug in Gracetown…


Crowley heeft een leuk concept bedacht omtrent de tweedehandsboekwinkel van de vader van Henry. De brievenbieb zou een leuk idee zijn in de boekwinkel in de buurt of in de bibliotheek in de stad, want wie wil er nou niet geheime boodschappen tussen de bladzijdes verstoppen of de mooiste woorden omcirkelen. De commentaren of andere markeringen die in het donkerblauw in de boeken van de brievenbieb zullen allemaal gecatalogiseerd moeten worden door Rachel, die terugkomt naar de stad waar ze vandaan komt en in de boekwinkel komt te werken. Het is een hele klus en Rachel is er druk mee bezig.

Het is leuk om sommige brieven die een rol spelen in het verhaal als lezer daadwerkelijk te kunnen lezen. Er worden meerdere pagina’s in ‘Donkerblauwe woorden’ gewijd aan de inhoud van sommige brieven. Ook de personages sturen brieven naar elkaar. Toch is het jammer dat alle brieven hetzelfde geschreven zijn. De brieven zijn weliswaar in een ander lettertype getypt dan het verhaal zelf, maar de brieven van ieder personage staan dus in hetzelfde lettertype. Dit maakt de brieven minder origineel, minder persoonlijk en het zorgt ervoor dat de verschillen tussen de brieven nauwelijks worden aangeduid. Enkel de naam onderaan de brief zorgt voor iets persoonlijks. Wellicht zouden deze brieven beter kunnen worden uitgepakt als de brieven handgeschreven waren (want dat zijn ze volgens de plot ook daadwerkelijk) en als iedere afzender een ander handschrift zou hebben.

Er lopen flink wat personages rond in ‘Donkerblauwe woorden’ zo heb de Rachel met haar broer, moeder en familie. Rachels vriendin Lola en haar wederhelft van de band lopen telkens door het boek, en dan heb je natuurlijk nog Henry met zijn familie en de klanten die in de boekwinkel komen. Helaas blijven de personages in ‘Donkerblauwe woorden’ helaas aan de oppervlakte. Alle personages zijn niet op twee handen te tellen, waardoor het natuurlijk moeilijk wordt iedereen even goed te leren kennen. Maar zelfs hoofdpersonage Rachel blijft een mysterie. Veel krijg je als lezer niet van haar mee; eigenlijk alleen de letterlijke acties die ze onderneemt en dat wat ze niet doet. Een laag daaronder - naar wie is Rachel eigenlijk, wat motiveert haar en wat zijn haar normen en waarden – blijft onzichtbaar.

Grappig is dat ‘Donkerblauwe woorden’ erg vaag is, wat betreft de seizoenen. Je krijgt de indruk dat het verhaal zich in de zomer afspeelt en het wordt ook zo genoemd. Er wordt verteld over zomerbaantjes et cetera. Echter: oud-en-nieuw is net achter de rug en het is januari/februari. Pas als je als lezer gaat googelen naar de stad waarin het verhaal zich afspeelt, Gracetown, kom je erachter dat dit zich in Australië bevindt. En mochten de seizoenen in Australië nou net anders zijn dan die in Europa…

Hoewel de plot omschreven kan worden als zo kalm als een kabbelend beekje, is het einde erg abrupt. Rachel heeft iets voor al haar vrienden verzwegen, maar heeft haar geheim in het slot van het verhaal toch opeens vertelt. De reactie van haar vrienden hierop is zachtaardig, maar de switch die Rachel voor zichzelf heeft gemaakt om toch de drempel over te stappen om het geheim te vertellen, is erg abrupt. Al met al is de verklaring van haar geheim en de reactie erop onrealistisch. Er mocht meer naar dit moment toe worden geleefd, want nu is het minimaal.