Als je dit daadwerkelijk op de Franse camping vlakbij het zwembad leest...

Aristoteles is een eenzame, boze tiener die wellicht nét iets teveel over de wereld nadenkt. Dante is een eigenwijze betweter die het liefst de hele dag zonder schoenen rondloopt. Beide zijn ze van Mexicaans-Amerikaanse afkomst en vragen ze zich af wie ze eigenlijk zijn. Wanneer de twee elkaar bij het zwembad tegenkomen, lijken ze op het eerste gezicht lijnrecht tegenover elkaar te staan. Toch hebben ze meer gemeen dan ze vermoeden, naast het feit dat ze beiden vernoemd zijn naar oude filosofen. Er ontstaat een bijzondere vriendschap die levens verandert en zowel Ari als Dante laat nadenken over wie ze willen zijn.

“Never judge a book by it’s cover.” Het is moeilijk om vol te houden aan deze uitspraak bij het zien van Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum. Het ontwerp is interessant en staat sprankelend in de boekenkast. Echter volgen we deze uitspraak wel, want een recensie gaat helaas niet enkel over hoe het boek er aan de buitenkant uitziet…

Dante en Aristoteles komen elkaar tegen aan de rand van het zwembad. Dit is een heerlijke start, met name als je dit daadwerkelijk op de Franse camping vlakbij het zwembad aan het lezen bent. Hoewel het geen indrukwekkend begin van het verhaal is, zorgt het ervoor dat het de lezer voldoende nieuwsgierig maakt om verder te lezen. Er wordt verteld over hoe de band tussen beide jongens hechter wordt. Echter worden beide jongens niet veel later uit elkaar gerukt en zien ze elkaar een lange poos niet.

Doordat er weinig gebeurt en het tempo vanaf moment één aan de lage kant blijft liggen, kan het verhaal als saai worden bestempeld. Dante en Aristoteles doen wel een aantal dingen, maar deze gebeurtenissen zijn niet flitsend genoeg. Alleen in de scènes waarin de personages zich bijna of helemaal in het ziekenhuis bevinden zijn een beetje spannender. Toch lift deze spanning het tempo van het verhaal in zijn geheel niet op.

De namen van de hoofdpersonages verklappen dat filosofie (en psychologie) een rol spelen in het verhaal. Toch is Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum geen stoffig verhaal en bevat het al helemaal geen zwaar leesvoer. Hoewel verschillende recensies over het boek beweren dat het je kijk op de wereld verandert, plus dat het gaat over kennis en twijfels. Helaas krijgt niet iedere lezer dit mee. Naar mijn mening heeft dichter Alire Sáenz wel een poging tot diepgang gedaan, maar is hier niet in geslaagd. Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum kan omschreven worden als een groot reflectieverslag, maar dan zonder diepgang op het desbetreffende onderwerp.

Er wordt gedurende het hele verhaal gereflecteerd op verschillende gedachten, gevoelens en gedragingen. Echter is het onderwerp dat de climax van het verhaal moet vormen nauwelijks onderzocht. Dante heeft al een tijdje aangegeven hoe hij over de vriendschap tussen heb en Aristoteles denkt, maar Aristoteles heeft er nog nooit op Dantes manier over nagedacht. Toch probeert Alire Sáenz Aristoteles dit te laten doen, maar dit wordt niet diepgaand genoeg toegelicht.
Bovendien komt deze kwestie pas aan het eind van het boek aan het licht, waardoor Aristoteles er snel nog even over nadenkt en het een beetje moeilijk krijgt. En dan op het laatste moment geeft hij eraan toe. Of beter gezegd: het lijkt erop dat Aristoteles’ moeder het hem heeft aangepraat.