Zowel romantiek als spanning komen niet goed uit de verf

Het meest recente boek van Sandra Brown, is een romantische thriller, zo belooft de flaptekst. Al in de korte omschrijving achterop het boek, wordt de toon van het verhaal duidelijk. Er wordt gerept over ‘een overslaande vonk’ en ‘een gevaarlijke uitstraling’ die ‘iets losmaakt’. Het moge duidelijk zijn: De laatste zet gaat niet alleen om de spanning, maar net zo goed om de romantiek.

Wat betreft het thriller-gedeelte: het verhaal draait om Jordie Bennet, een aantrekkelijke vrouw met een criminele broer. Omdat die broer geld van een topcrimineel heeft weggesluisd en daarna is verdwenen, heeft de topcrimineel besloten dat Jordie vermoord moet worden. Daartoe schakelt hij twee huurmoordenaars in, die samen om pad gaan om de klus te klaren. Dan wijzigt een van de twee, Shaw Kinnard, de plannen: hij ontvoert Jordie in plaats van haar te vermoorden, en probeert haar uit te horen over het enorme bedrag dat haar broer verduisterd heeft. Wellicht kan zij hem naar het geld, of naar haar broer, leiden.

Jordie geeft geen krimp. Ze weet niet waar haar broer, die net was gaan samenwerken met de FBI om te getuigen tegen zijn voormalige baas, nu uithangt, en ze heeft helemaal geen idee waar het geld is. Maar ze weet wel meer dan ze Shaw laat blijken. Terwijl Shaw, die zelf ook zo zijn geheimen heeft, probeert de informatie uit Jordie los te krijgen en haar verborgen te houden voor de FBI, volgt de lezer intussen diezelfde FBI, die probeert Jordie uit de klauwen van Shaw te redden.

De vraag is echter of dat wel nodig is. Want, en dat betreft het romantische gedeelte van deze romantische thriller, Shaw en Jordie hebben ‘een klik’. Meteen nadat ze een eerste blik wisselden, springen de vonken tussen de twee over en weer. Jordie weet zich niet goed raad met die aantrekkingskracht terwijl ze in gevaar is, en Shaw maakt allerlei grove toespelingen maar probeert zich toch ook als een heuse gentleman te beheersen.

Hoewel dit op zich zou kunnen leiden tot een boek met zowel criminele als romantische spanning, komt het verhaal niet goed uit de verf. Het duurt tot ver voorbij de 150 pagina’s voordat er een beetje tempo in de gebeurtenissen komt, en veel daarvan bestaat uit een herhaling van zetten. Jordie is bang voor Shaw maar vindt hem ook aantrekkelijk. Shaw probeert Jordie tot praten te krijgen, en vindt het moeilijk zich te beheersen. Niemand weet waar Jordies broer is, en de FBI loopt achter de feiten aan. De trage start van De laatste zet maakt dat je maar moeilijk in het verhaal komt.

Ook de romantische ontwikkelingen houden niet over. Het blijft het grootste deel van de tijd bij broeierige blikken en ongemakkelijke gevoelens, waarbij een suggestief ’50-tinten-sausje’ niet uit de weg wordt gegaan. Dat, gecombineerd met een paar wel zeer onwaarschijnlijke plottwists, maakt dat het verhaal nergens echt romantisch, noch echt spannend wordt, terwijl dat nou juist de twee cruciale elementen van een romantische thriller zijn.