Thriller met roman-elementen of toch een spannende roman?

Het verdwijnen van een kind is een van de grootste nachtmerries van elke ouder. Misschien is het wel daarom dat met regelmaat een thriller verschijnt die juist hierover gaat. Meestal volgen we dan een rechercheur van de politie of een van de ouders in een wanhopige zoektocht, terwijl de klok verder tikt. In Ik tel tot tien van Linda Green is de invalshoek net even anders, en dat maakt dit vierde boek van Green, die tot nu toe hoofdzakelijk romans schreef, een interessant verhaal. 

De hoofdpersoon is Lisa, moeder van twee jonge kinderen en een tienerdochter. De negentienjarige Chloe studeert al en is nu op vakantie in Frankrijk. Otis, die een jaar of tien is, gaat naar school en heeft pianoles, en dan is er nog de vierjarige Ella. Ella wil vooral graag groot zijn, en is apetrots dat ze al zo hoog in het klimrek kan klimmen. Ook speelt ze graag verstoppertje. Als Lisa en Ella op een zonnige middag in het park spelen, valt Ella lelijk. Lisa wil met haar naar huis, maar Ella is groot en hoeft niet naar huis. Ze wil graag nog een rondje verstoppertje doen. Lisa geeft toe, en draait zich om; om tot tien te tellen. Juist dan gaat haar telefoon over. Ze neemt op, voert een kort gesprek, en begint dan met zoeken naar Ella. Maar Ella is nergens te vinden.

Langzaam maar zeker slaat de paniek toe, en Green beschrijft knap hoe Lisa's gevoelens zich ontwikkelen van verbazing naar ontkenning naar botte angst. De politie wordt gebeld, het park wordt op z'n kop gezet, ze moet haar man en de rest van de familie gaan bellen... Bij de eerste stappen die Lisa op dit nachtmerrieachtige pad zet, krijg je het als lezer ook een beetje benauwder. Die benauwdheid wordt echter al snel weggenomen; het perspectief wisselt per hoofdstuk, en al gauw kijk je mee met de persoon die Ella heeft meegenomen.

Met die persoon is van alles mis, maar je hebt al snel in de gaten dat er geen kwade opzet achter de ontvoering zit. Sterker nog, er zit helemaal geen opzet achter, het is een gelegenheid die zich voordeed, en die de ontvoerder misschien nog wel meer verrast dan Ella. Die schikt zich in eerste instantie vrij rustig naar de situatie, en gaat pas later dringender om haar moeder vragen. Pas dan ontstaat een web van beslissingen waaruit de ontvoerder zich eigenlijk niet meer kan bevrijden.

Die psychologische ontwikkelingen, de verwarring van de dader, de vertwijfeling van Lisa en het verdriet van de kleine Ella, weet Green treffend neer te zetten. Je leeft echt met de hoofdpersonen mee, en de verschillende perspectieven krijgen evenveel aandacht.

Of je werkelijk over een thriller kunt spreken, of dat Ik tel tot tien meer een roman met spannende elementen is, daarover kun je van mening verschillen. Feit is dat je als lezer weinig spanning ervaart, omdat vrijwel direct duidelijk is waar Ella is. Dat Green ervaring met romans heeft, en kan schrijven, is in elk geval duidelijk, en de vraag is of het er echt toe doet dat haar eerste thriller een soort hybride is tussen een roman en een thriller. Het is in elk geval een plezierig leesbaar boek, en hoewel er weinig spanning in zit, biedt het einde toch nog een twist die je weet te verrassen, en het interessante van het verhaal nog maar eens bevestigt.