Beklemmend en onderhoudend

Als iemand vermist raakt, draait de wereld voor de meeste mensen gewoon door. Maar niet voor de directe betrokkenen. Vrienden en familie van de vermiste persoon blijven vertwijfeld achter, voor altijd met één been in het verleden, wachtend op een berichtje, een teken van leven, of misschien zelfs wel op een teken van de dood. Dat teken komt, in het geval van de vermissing van Sophie Collier, op een druilerige februaridag, bijna negentien jaar nadat ze vermist raakte.  

Francesca, de beste vriendin van Sophie, wordt in één keer terug geslingerd naar het verleden als ze gebeld wordt door Daniel, Sophies broer. Sophie verdween in 1997, nog maar 22 jaar oud, na een avondje uitgaan in het kustplaatsje waar de meiden toen woonden. Alles wat er toen van haar gevonden werd, was een eenzame sportschoen. De politie heeft altijd aangenomen dat ze midden in de nacht van de gammele oude pier is gevallen en is verdronken. En nu zijn er stoffelijke resten aangespoeld op een strand vlakbij.  

Daniel, journalist bij een plaatselijke krant, wil een laatste poging doen om te achterhalen wat er met zijn zus is gebeurd, en vraagt Francesca, Frankie voor haar vroegere vrienden, om vanuit Londen af te reizen naar de kust om hem daarbij te helpen. Frankie wil eigenlijk niet terug; Oldcliffe-on-Sea herbergt voor haar te veel pijnlijke herinneringen en een geheim waar ze nooit over heeft gesproken. Toch stemt ze toe, omdat ze vindt dat ze geen nee kan zeggen tegen Daniel. Ze vertrekt naar het plaatsje van haar jeugd, en we lezen met haar mee hoe de zoektocht naar de waarheid verloopt, in korte hoofdstukken waarin Frankie zich rechtstreeks tot Sophie wendt.  

Dat vertelperspectief, waarin Frankie Sophie direct aanspreekt en vertelt over wat ze doet en waar ze bang voor is, is best even wennen. Je krijgt een inkijkje in Frankie’s gedachten, maar tegelijkertijd maakt de keuze voor dit perspectief dat inkijkje ook heel beperkt: je weet alleen waar Frankie het tegen Sophie, in gedachten, over heeft.  

De hoofdstukken waarin dat gebeurt, worden afgewisseld met hoofdstukken in het verleden, waarin we juist het perspectief van Sophie meekrijgen, in de vorm van haar dagboekaantekeningen uit 1997. Claire Douglas zet daarmee twee verschillende kanten van de gebeurtenissen knap naast elkaar, en weet het verhaal zo op te bouwen dat dat langzaam maar zeker steeds meer gaat schuren. Claire en Sophie verzwijgen allebei zaken, voor elkaar en voor de buitenwereld.  

Die geheimen liggen ook ten grondslag aan wat er die zomeravond negentien jaar eerder echt gebeurd is. Douglas zorgt dat de beklemming van de geheimen steeds sterker wordt, en zet het verhaal sterk neer in de omgeving, die ook al beklemmend is. Oldcliffe is een klein toeristisch kustplaatsje waar iedereen elkaar kent, en waar maar weinigen ontsnappen aan het oog van de gemeenschap. Dat zorgt zowel in 1997 als in 2016 voor een beklemmende setting, met steeds een belangrijke rol voor de oude pier, die als een soort symbool van vergane glorie een belangrijke rol speelt in het verhaal.  

Kortom: Douglas zet met De pier een sterke thriller neer. Tot op tweederde van het boek is dat heel overtuigend, en is de drang tot doorlezen sterk, maar in het laatste deel ontspoort een en ander een beetje. De net wat onwaarschijnlijke gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op, en in aanloop naar de ontknoping wordt een stevige plottwist opgevoerd. Die is op zichzelf niet eens onwaarschijnlijk, maar had net iets geleidelijker geïntroduceerd kunnen worden, daarmee was de ontknoping overtuigender geworden. Desalniettemin is De pier een onderhoudende en spannende thriller die een beklemmend gevoel oproept.