Matig inkijkje in showbizzland

Paulo Coelho is een wereldberoemde auteur, een superster onder de schrijvers. In vele talen vertaald, oneindig veel herdrukken van succesnummers als De Alchemist, je zou kunnen zeggen dat deze schrijver tot de ‘superklasse’ van auteurs behoort.
Je mag dus aannemen dat de man weet waar hij het over heeft, in De winnaar staat alleen. In deze roman begeleidt hij de lezer namelijk naar de wereld van de allerrijksten en allerbelangrijksten, naar het domein van de glitter en glamour, van producers en topontwerpers, van sterren en modellen; Coelho neemt je mee naar het filmfestival van Cannes.
Daar komt de Superklasse bijeen om de hele wereld te laten zien hoe rijk, belangrijk en mooi ze is, en daar ontmoeten wannabees en echte sterren elkaar in een decor van overdaad en overdrijving. Coelho schetst die wereld alsof hij hem van binnenuit kent, als een geoefend observator die met een scherpe blik kijkt, en enige afstand kan nemen van dat wat hij kent.
Dat leidt tot rake beschrijvingen en uitgebalanceerde, levensechte personages, die ook de achterkanten van het showbizzbestaan laten zien. Coelho voorziet alle personages die hij opvoert, en dat zijn er heel wat, van een gedegen achtergrond en verklaarbare motieven, waardoor je de mensen zo voor je ziet. Helaas zijn deze prettige personages slechts figuranten in een matig geconstrueerd verhaal.
Het draait in dit boek namelijk allemaal om Igor, een schatrijke Russische zakenman, die door zijn vrouw is verlaten. Igor heeft iets te veel macht, geld en tijd, en dat is hem naar het hoofd gestegen. Hij denkt dat hij zijn vrouw, die met haar nieuwe liefde in Cannes is, terug kan krijgen door ‘werelden te verwoesten, zoals zij de zijne verwoestte’. Wat Igor bedoelt is dat hij onschuldige mensen gaat vermoorden, net zolang tot ze terugkomt. Het helpt daarbij niet dat hij zijn ex alleen maar cryptische sms-jes stuurt, en dat dus niemand, ook zij niet, weet dat hij deze moordgolf op zijn geweten heeft.
Eigenlijk dient het verhaal van Igor alleen maar als vehikel om alle buitenissige, bijzondere, mooie en rare personages voor het voetlicht te brengen. Maar de personages kunnen nog zo aardig zijn beschreven, zonder echt plot komt het verhaal niet van de grond. Voeg daaraan toe dat Coelho met de regelmaat van de klok uitwijdt over allerlei bijzaken waar hij blijkbaar onderzoek naar gedaan heeft, en je krijgt een traag, moeizaam boek, dat maar niet op gang wil komen.
Zoals Coelho in het voorwoord al zegt: ‘dit is geen thriller.’ Daarin kan ik hem volledig gelijk geven: dit is zeer zeker geen thriller. Ook geen roman met een spannend plot trouwens. Hooguit een karakterschets van een bepaalde groep mensen, waarin toevallig moorden voorkomen. En dat is even leuk, vanwege het inkijkje in het wereldje van het filmfestival, maar als je gewend bent aan de omgeving waarin Coelho je plaatst, blijft er verder weinig over.