Hoofdpersoon met een verleden

Eve Duncan, hoofdpersoon in meerdere thrillers van Iris Johansen, is niet zomaar een speurder. Om te beginnen is ze niet de standaard rechercheur van de politie of agent bij de FBI; Eve is zelfstandig forensisch artieste. Dat houdt in dat ze ingehuurd kan worden om een afbeelding van een slachtoffer te maken. Ze heeft twee specialiteiten: het ouder maken van gezichten op basis van een oude foto, vooral gebruikt wanneer een kind jaren geleden ontvoerd is, en het boetseren van een gezicht op een gevonden schedel. Met name om dat laatste is ze bekend: ze is de beste op haar vakgebied.
Dat Eve zo goed is geworden in wat ze doet, heeft een reden. Ze snapt namelijk als geen ander hoe belangrijk is het is dat slachtoffers van moord worden ‘thuisgebracht’, dat bekend wordt wie ze waren en dat de familie ze kan begraven. Eve kan zich niet zomaar goed inleven, ze leeft de nachtmerrie van al die achtergebleven families zelf. Haar dochtertje Bonnie is jaren geleden vermoord, en hoewel de dader bekend heeft, zijn haar overblijfselen nooit gevonden. Eve blijft op zoek, en is vastberaden om Bonnie ooit thuis te brengen.
Wanneer in Georgia de skeletten van maar liefst acht mensen worden gevonden, waaronder een kind, wordt de hulp van Eve ingeschakeld. De enige reden dat ze zich laat overhalen, is het kind. Het zou zomaar kunnen dat het om Bonnie gaat…
De lichamen zijn slachtoffers van een seriemoordenaar, eentje die nog steeds op vrije voeten is en al jarenlang ongestraft zijn ding doet. Vanaf het begin van het boek kijk je ook mee in de gedachten van deze onbekende, die zichzelf Dom noemt, en zo kom je te weten dat langzaamaan de uitdaging van het moorden voor hem verdwijnt. Hij probeert wanhopig om die kick weer terug te vinden, en nu heeft hij wellicht het juiste slachtoffer voor ogen.
Wat volgt is een jacht van twee kanten. De jacht van Eve en haar medestanders op de seriemoordenaar, en de jacht van de seriemoordenaar op zijn ideale prooi. Doordat het perspectief regelmatig wisselt, krijg je als lezer soms snippertjes informatie die Eve nog niet heeft. Daarnaast geeft dit inkijkje in een verknipte geest je vooral een extra onheilspellend gevoel, je zet je schrap voor wat komen gaat.
Dodelijk spel grijpt je al snel, waardoor je verder moet lezen. En net als je denkt te weten hoe alles in elkaar zit, geeft Johansen nog weer een vinnige draai aan het verhaal, die alles in een ander daglicht stelt. De belangrijkste reden dat je zo gegrepen wordt, is uiteindelijk toch de hoofdpersoon. Als je er even over nadenkt hoe vreselijk het moet zijn om in Eve’s positie te zitten, snap je alles wat haar drijft, en wil je weten hoe het verder met haar zal gaan. En dus blijf je lezen.