Lange, politiek getinte monologen

De grenzen van het thrillergenre zijn niet altijd even scherp te bepalen. Wat de een 'een spannend boek met een vleugje romantiek' vindt, zal de ander wellicht als 'een romantisch verhaal met een spannende plot' bestempelen. Ook bij literaire thrillers is het onderscheid lang niet altijd even helder. De ene keer gaat het om een thriller waarbij het predikaat 'literair' meer commercieel bedoeld is, een andere keer heb je te maken met een literaire roman die toevallig wat spannender uitvalt dan de gemiddelde. Dan zijn er nog thrillers met bovennatuurlijke elementen, fantasythrillers, de horrorverhalen, en ga zo maar door.
Het genre is dus heel breed. Veel boeken kun je, al dan niet met een beetje goede wil, prima thrillers noemen.

Zo niet Kleurvaste kameleons van Fernand Auwera. Hoewel de uitgever op de cover het predikaat 'suspense' vermeldt (wat, volgens mij, toch nog altijd 'spanning' betekent), en de flaptekst begint met de mededeling 'politieke thriller van formaat', is dit boek met de beste wil van de wereld geen thriller te noemen. Het is misschien wel een politiek gedachtenspel, het is zeker een reflectie op sommige maatschappelijke ontwikkelingen, en wellicht is het ook een ironisch bedoelde spiegel van de samenleving, maar het is geen spannend verhaal.

Zeven beroemde, of eerder beruchte doden worden door God teruggestuurd naar de aarde. Wat hun precieze opdracht is, wordt niet helemaal duidelijk, maar het lijkt erop dat God wil dat ze orde op zaken stellen. Waarom dat door enkele ex-nazi's (waaronder Goebbels), een Vlaamse geestelijke, een Amerikaanse Vietnamveteraan en een Britse vliegenier uit de Eerste Wereldoorlog gedaan moet worden, blijft vaag. Blijkbaar hebben zij de visie en de capaciteiten om de zaken te regelen en dat doen ze dan ook, door aanslagen op en verdwijningen van mensen uit rechtse politieke kringen te organiseren. De bedoeling is dat linkse organisaties de schuld krijgen, zodat die onder druk komen te staan. Daarnaast gaat het erom verwarring te stichten, flink veel verwarring.Die verwarring stijgt ook op uit de hoofdstukken. Lange, politiek getinte monologen van de verschillende hoofdfiguren worden afgewisseld met verslagen van enkele zijdelings betrokken personages. Af en toe richt de auteur zelf het woord tot de lezer, en verschillende keren worden zijn woorden door God nog extra toegelicht of juist weerlegd. Verwarrend!

Uiteindelijk ontstaat in Antwerpen een apocalyptische sfeer: bruggen zijn opgeblazen, de elektriciteit valt regelmatig uit, men verdenkt buitenaardse wezens (Kameleons genaamd), jongeren worden ingedeeld in gevechtsgroepen en iedereen is voorbereid op het ergste. Hoe alles uiteindelijk eindigt, daar zal ik niets over verklappen, maar reken er niet op dat de zaken aan het eind opgehelderd worden.
Als stijloefening (wat zouden illustere historische figuren doen als ze op aarde mochten terugkeren) is het uitgangspunt van Kleurvaste kameleons aardig, maar een spannend boek levert het helaas niet op.