Interessante setting, plezierige hoofdpersoon, mager slot

Een Nederlandse auteur die haar verhaal situeert in Amerika: dat belooft meestal niet veel goeds. Over het algemeen geldt voor schrijvers het aloude adagium ‘schoenmaker, blijf bij je leest’. Dat wil zeggen: meestal proef je het als lezer maar al te goed wanneer de auteur haar verhaal situeert in een omgeving die ze niet door en door kent. Tot op het bot blijft dat lot gelukkig bespaard; Griselda Molemans weet een geloofwaardig verhaal neer te zetten. Het zal zeker geholpen hebben dat Molemans voor de research van dit boek tijdelijk in New Orleans heeft gewoond: de beschrijvingen van de stad waarin dit verhaal zich afspeelt komen geloofwaardig over, zonder te vervallen in een toeristenbrochure die alleen de idyllische kanten van de 'couleur locale' belicht. Molemans heeft gelopen waar haar hoofdpersoon loopt, gereden waar zij rijdt en gegeten in dezelfde restaurants, en ze weet deze ervaringen feilloos op papier te zetten.

Die hoofdpersoon is journaliste Fay Pizarro, die onlangs van Los Angeles naar New Orleans verhuisd is. Samen met Fay ontdek je als lezer de stad en ook de gebruiken die zo kenmerkend zijn voor New Orleans. Want hoewel Fay er zelf vrij nuchter tegenover staat, blijkt de voodoocultuur in de Big Easy maar al te levend te zijn, en zijn er vele mensen die hier een diepe angst voor koesteren.

In eerste instantie blijft Fay erg objectief. Ze fotografeert graag op de vele begraafplaatsen die New Orleans rijk is, ze schrijft een reportage over voodoopriesteressen voor de halloweenbijlage van de krant en ze neemt de verhalen van de locals over verdachte verdwijningen en dode huisdieren met een korreltje zout. Totdat een van haar onderzoeken haar in een richting leidt die haar dichter in aanraking brengt met de mysterieuze kant van New Orleans.

Molemans heeft, zoals gezegd, haar verhaal geplaatst in een setting die geloofwaardig overkomt en razend interessant is. Af en toe komt er een vleugje ‘Holland’ om de hoek kijken, bijvoorbeeld wanneer het gaat om de achtergrond van Fay. Zij is van 'Dutch-Indonesian' afkomst – iets dat je bij een Amerikaanse auteur maar zeer zelden zult aantreffen. Fay is een pittige tante, die je steeds meer gaat waarderen, hoewel ze –- zoals journalisten in thrillers wel vaker doen –- op een gegeven moment met haar onderzoek de taken van de lokale politie over dreigt te nemen, en daardoor uiteraard in gevaarlijke situaties belandt.

Kortom: interessante setting en een plezierige hoofdpersoon. Dat maakt het extra jammer dat het slot van Tot op het bot wat mager is. Molemans neemt lang de tijd om alle pionnen op hun plek te zetten, maar als dat dan eenmaal zover is, lijkt het wel of het verhaal eigenlijk al klaar is, en het schrijven van het slot een beetje overbodig werd. De hoofdstukken worden steeds korter en de informatie komt steeds meer in korte blokjes bij de lezer terecht. Het lijkt wel of de auteur haast kreeg bij het afronden van het boek. Spijtig, want tot ongeveer twee derde van het verhaal is het een plezier om samen met Fay New Orleans te mogen verkennen. En dat is knap, voor een auteur die slechts ‘voor research’ in de stad geweest is. Misschien had ze nog net iets langer moeten blijven…