Sesamstraattaal, boeketreeksproza

Hoofdpersonen die zich als karikaturen door het boek bewegen (van doodsaaie plantages twee dagen varen naar het bruisende Paramaribo en weer terug), eindeloze herhalingen van gebeurtenissen (legerpatrouilles die het niet lukt guerrilla's uit te roeien, pronkfeestjes waarmee de kolonisten hun tijd trachten door te komen, zoektochten naar partners, als dan niet voor enkele nachten, jonge frisse officieren vers uit Holland zat), continue uitleg van situaties (blanken -het boek stamt uit eind jaren 80- die al het werk, van landbouw tot nagels vijlen door negers - het boek stamt...- laten doen, het kinderlijke taalgebruik dat dit allemaal beschrijft, het houdt niet op.

Alsof oma Paula uit Sesamstraat het haar luistervinken voor het eerst vertelt.

Maar het werkt wel. De saaiheid van de schrijfstijl maakt de saaiheid van het koloniale leven voelbaar. De verveling van de lezer loopt mooi gelijk op met die van de personen in het boek. Vaak wordt het boek tijdelijk weer weggelegd en dat biedt ruimte om even na te denken over onze vaderlandse geschiedenis.
Een van de hoofdpersonen, de accountant Rutger, helpt daar als bescheiden Max Havelaar avant le lettre bij. Hij stipt aan hoe de koloniale economie langzaam wegzinkt en heeft zo zijn bedenkingen bij het koloniale systeem van slavernij.

Interessante materie op totaal oninteressante wijze beschreven.