Lezersrecensie
Rouw, trauma en therapie
Louise weet niet beter dan dat ze slechthorend is. Ze heeft daarmee leren leven. Maar sinds kort gaat haar gehoor erg achteruit. Artsen voorspellen dat ze snel volledig doof zal zijn. Ze krijgt het advies om te kiezen voor een implantaat dat haar gehoor kunstmatig zal herstellen. Louise weet niet wat ze moet doen. Ze belandt in een fase van verwarring en rouwverwerking en zal snel de knoop door moeten hakken.
Kwallen hebben geen oren is het debuut van de Franstalige auteur Adèle Rosenfeld (1986). Dit boek kreeg een plekje op de shortlist van de prestigieuze prix Goncourt du premier roman.
Adèle weet haar lezers al snel voor zich te winnen. Met haar verbeeldingskracht neemt ze je mee in de gedachtewereld van haar hoofdpersonage Louise. Een eenzame jonge vrouw die naarstig op zoek is naar haar plekje in deze harde wereld. Ze vindt een baan, maar door haar slechte gehoor besluit haar werkgever al snel tot demotie. Maar eigenlijk kan het Louise allemaal gestolen worden. Ze is volledig gefocust op de belangrijke keuze die ze moet maken rondom haar gehoor.
Het verhaal maakt nieuwsgierig en al lezende krijg je een goed beeld van de problematiek waarmee een slechthorende te maken kan krijgen. Problematiek die veel ingrijpender is dan je misschien zou verwachten. Hoewel het verhaal krachtig begint en veelbelovend is, gaat Adèle naar mijn smaak net iets te lang door met langdradige opsommingen en wordt er weinig tot geen aandacht besteed aan het herstel, hetgeen waar ik juist zo benieuwd naar was.
Louise is bang. Ze zal door het implantaat beter gaan horen dan ze vanaf haar jonge jeugd heeft gedaan. Dat moet veel impact hebben en haar angst om weer meer te gaan horen is dan ook reëel. Het was interessant geweest om hier meer over te lezen.
Desalniettemin heeft Adèle Rosenfeld op knappe wijze de wereld van een slechthorende met Kwallen hebben geen oren zichtbaar gemaakt voor een ieder die hier geen ervaring mee heeft. Het boek maakt hopelijk veel lezers bewuster van de impact die doofheid of slechthorendheid heeft. @indeboekenkast
Kwallen hebben geen oren is het debuut van de Franstalige auteur Adèle Rosenfeld (1986). Dit boek kreeg een plekje op de shortlist van de prestigieuze prix Goncourt du premier roman.
Adèle weet haar lezers al snel voor zich te winnen. Met haar verbeeldingskracht neemt ze je mee in de gedachtewereld van haar hoofdpersonage Louise. Een eenzame jonge vrouw die naarstig op zoek is naar haar plekje in deze harde wereld. Ze vindt een baan, maar door haar slechte gehoor besluit haar werkgever al snel tot demotie. Maar eigenlijk kan het Louise allemaal gestolen worden. Ze is volledig gefocust op de belangrijke keuze die ze moet maken rondom haar gehoor.
Het verhaal maakt nieuwsgierig en al lezende krijg je een goed beeld van de problematiek waarmee een slechthorende te maken kan krijgen. Problematiek die veel ingrijpender is dan je misschien zou verwachten. Hoewel het verhaal krachtig begint en veelbelovend is, gaat Adèle naar mijn smaak net iets te lang door met langdradige opsommingen en wordt er weinig tot geen aandacht besteed aan het herstel, hetgeen waar ik juist zo benieuwd naar was.
Louise is bang. Ze zal door het implantaat beter gaan horen dan ze vanaf haar jonge jeugd heeft gedaan. Dat moet veel impact hebben en haar angst om weer meer te gaan horen is dan ook reëel. Het was interessant geweest om hier meer over te lezen.
Desalniettemin heeft Adèle Rosenfeld op knappe wijze de wereld van een slechthorende met Kwallen hebben geen oren zichtbaar gemaakt voor een ieder die hier geen ervaring mee heeft. Het boek maakt hopelijk veel lezers bewuster van de impact die doofheid of slechthorendheid heeft. @indeboekenkast
1
Reageer op deze recensie
