Bijzondere jongen die Wim!

Een bijzonder verslag over de ontberingen die de jonge Wim Aloserij moest meemaken. In zijn jeugd moest hij al regelmatig op de vlucht voor zijn stiefvader; om uit zijn handen te blijven moest hij soms behoorlijk inventief zijn, een eigenschap die hem later goed van pas zou komen. Als de stiefvader overlijdt moet Wim van school om te gaan werken en tijdens het werken in een slagerij wordt hij opgemerkt door NSB-ers en moet hij zich melden voor de verplichte Arbeidseinsatz: alle mannen tussen de 18 en 35 moesten zich melden voor het verrichten van werkzaamheden voor het Groot-Duitse rijk. En zo kwam het dat Wim in 1943 op de trein richting Duitsland ging.

Ondanks dat het werk in eerste instantie meeviel lukt het Wim om samen met een andere Nederlander te vluchten naar Amsterdam maar daar kan hij niet blijven en hij moet onderduiken op een boerderij in Friesland. Daar helpt hij de overdag de boer op het land en krijgt hij kost en inwoning maar wordt hij samen met een andere onderduiker door de Landwachters opgepakt. Schrijnend aan dit verhaal is dat Wim hier een grote vergissing begaat: Wim denkt dat de Landwachters hem ook gezien hadden en als zijn maatje Cor wordt afgevoerd komt hij ook tevoorschijn, dit tot verbazing van de Landwachters!

Vanaf hier begint de ellende pas goed en komt Wim in 3 verschillende concentratiekampen terecht. Wat hij daar allemaal meemaakt en ziet is niet te bevatten. Al gauw wordt duidelijk dat je goed voor jezelf moet zorgen en zo min mogelijk moet opvallen om te overleven. Ze moeten hard werken onder erbarmelijke omstandigheden en voedsel is er maar heel weinig. Door inventief te zijn weet Wim een enkele keer een extra stuk brood te ritselen, maar niet zonder hiervan ook een stuk met een ander te delen. Ondanks alles Wim positief te blijven te denken en ook anderen hiertoe aan te zetten. Hij moet en zal terug naar zijn moeder en zus in Amsterdam.

Als het einde van de oorlog nabij is wordt Wim samen met duizenden andere gevangen op grote (cruise)schepen gezet. De Duitsers zeggen dat hier soldaten opzitten en zo komt het dat de geallieerden deze schepen bombarderen en daarmee het bewijs van wat er in de concentratiekampen gebeurde; precies zoals de Duitsers hadden gehoopt.
Zoals bekend overleeft Wim ook deze ramp. Het is bijna niet te bevatten dat iemand zoveel ellende kan overleven en toch niet verbitterd in het leven staat. Door zijn positieve instelling en met de hulp van zijn lieve vrouw heeft Wim alsnog een mooi leven weten op te bouwen en vertelt hij nu op zijn vierennegentigste aan ons zijn verhaal.

De vele foto’s in het boek geven het een gezicht. Het is een verslag van verschrikkelijke gebeurtenissen maar ondanks de losse schrijfstijl is het met respect geschreven en een bijzonder levensverhaal geworden.