Mooi geschreven triest verhaal

‘Mijn vaders hand’ is het eerste boek wat ik las van Bart Chabot. De persoon Chabot ken ik vooral van televisie en in relatie tot Herman Brood. Wel heb ik hem nog niet zo heel lang geleden in het theater gezien tezamen met Ronald Giphart. Daar droeg hij onder andere voor uit eigen werk. Waar ik toen gek genoeg vooral van de onder de indruk was was de rust die hij uitstraalde!

Bart is in het ziekenhuis opgenomen met hoge koorts en terwijl hij behoorlijk ziek is keert hij in zijn ziekenhuisbed terug naar zijn jeugd. Het is geen verrassing dat dat geen prettige jeugd was want over een fijne jeugd worden nu eenmaal weinig boeken geschreven! De jonge Bart had een talent om in de problemen te komen waardoor hij het vaak met zijn vader aan de stok had. De vader van Bart regeerde met harde hand en zeer regelmatig werd tegen de jongen gezegd dat hij beter niet geboren had kunnen worden en dat de wereld beter af zou zijn als hij er niet was geweest.

“Het was de eerste keer in mijn leven dat er tussen mijn oren iets overleed. Bij deze ene keer zou het niet blijven”

Triest om te lezen hoe een kind in zo´n liefdeloos gezin kan opgroeien, want ook de moeder van Bart liep niet over van liefde voor haar gezin. Daarbij liet ze de afranselingen die Bart van zijn vader kreeg gewoon gebeuren. De zus van Bart komt er weliswaar beter vanaf maar samen hopen ze dat hun ouders omkomen bij een dodelijk ongeluk.

Het verhaal wordt niet helemaal in chronologische volgorde verteld en regelmatig keer je ook terug naar de ziekenhuis kamer. Het is een aangrijpend en eerlijk verhaal, waarin Bart zijn ouders zeker niet spaart maar het is wel veel van hetzelfde wat ook wel weer logisch is want zo was het leven van de jonge Bart nu eenmaal. Het 410 bladzijdes tellende boek vertelt vooral over zijn nare jeugd maar ook over hoe hij op latere leeftijd eerst nog af en toe contact heeft met zijn ouders en daarna helemaal niet meer en wat dit al dan niet met hem doet. En wat doe je als ze overlijden? Toch is het geen zwaar boek geworden en dit is mede te danken aan de humor en het cynisme waarmee alles verteld wordt; regelmatig moet je ondanks alle ellende toch glimlachen… Ik ben erg gecharmeerd van deze schrijfstijl die ook nog eens prachtige zinnen oplevert. Een veel gehoorde opmerking is dat het boek te commercieel zou zijn, met andere woorden: niet literair genoeg. Omdat ik niet eerder een boek van Chabot las kan ik hier niet over oordelen. Waar ik wel over kan oordelen is dat ik een boek gelezen heb dat heel erg mooi geschreven is en wat ik met veel genoegen heb gelezen. En misschien is het commercieel, maar wat is daar mis mee?