Gelachen, maar ook tranen gelaten

Ik kocht zonder nadenken dit boek omdat ik deel 1 zo leuk vond om te lezen. Het is herkenbaar en ook ik maak, als doktersassistente op de dagpraktijk, dezelfde dingen mee als Eveline. Toch las dit boek anders.

Ik lees opnieuw herkenbare casussen vol frustratie van patiënt en assistent, spoedgevallen of juist niet. Maar ik was even vergeten hoe moeilijk ons werk is geworden met COVID-19. Er komt van alles bij naast de reguliere zorg en hulpvragen. Ik werd me weer even bewust van het vele extra werk wat wij verrichten, natuurlijk met alle liefde. Het is inmiddels bijna normaal geworden, maar Eveline drukte mij weer even met mijn neus op de feiten. Ik lach om de dingen die ik lees, gewoon omdat het bizar is en ongelooflijk.

Ook herken ik een groot deel van het persoonlijke verhaal van Eveline. Om zelf in de positie als patiënt te staan, daar waar je juist alle patiënten zou willen helpen, is lastig. Het zelf erg ziek worden en daarna stapje voor stapje weer moeten opbouwen. Frustrerend maar we doen het, met goede moed. Bij dit deel van het boek heb ik dan ook de nodige tranen gelaten.

Leuk, emotioneel, grappig, bizar. Dat zijn de woorden die in mij op komen als ik dit boek zou moeten omschrijven. Tegelijkertijd fijn om te weten dat het in andere praktijken ook zo gaat. Een mooi boek dat goed laat zien hoe ons werk in elkaar zit, met of zonder COVID