De illusie van het perfecte gezin

“Mijn leven heeft de verkeerde volgorde gehad. Ik had eerst jou moeten tegenkomen.”

2022. Heron is terminaal en hij beseft dat hij nu eindelijk bepaalde zaken moet gaan zeggen, moet gaan bekennen tegen zijn dochter Maggie. Wat heeft er zich in het verleden, in de jaren tachtig van de vorige eeuw, afgespeeld? Waarom is haar moeder uit Maggie haar leven verdwenen?

Claire Lynch neemt haar lezers ook mee naar een idyllische zomerse dag in 1982. Dawn, gehuwd en moeder van een dochtertje, ontmoet Hazel op een rommelmarktje in het dorp. Er komt meer kleur in haar bestaan en Dawn ziet in dat ze naar iets meer verlangt in haar leven.

Wat een prachtige roman! In korte fragmenten, met afwisseling tussen heden en verleden, komt het verhaal van Heron, Maggie, Dawn en Hazel langzaam tot stand. Claire Lynch weet de juiste sfeer en gevoelens op te roepen met weinig woorden. Het is zoveel meer dan het beklijvende verhaal van een lesbische moeder en de gevolgen van het rechtssysteem in de vorige eeuw. Een familiekwestie is ook het verhaal over de dagelijkse sleur, over voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij. Wat schuilt er achter de illusie van het perfecte gezin? Ook de schrik om jezelf te kunnen, durven en mogen zijn… Welke kansen en mogelijkheden wil je benutten en wat zijn de gevolgen? Wat spreken we wel of niet uit? En wat zijn de gevolgen van het zwijgen… van de stilte tussen ouder en kind.

Op een zachte en eerlijke manier brengt Claire Lynch dit fragiele verhaal over het leven, sterfelijkheid en kwetsbaarheid zonder te oordelen. Een verhaal waar ik soms zo boos om werd… en toch hoopvol naar het einde toe. Mooi, mooi.

“Voor mensen die hun best doen. Meer kun je ook niet.”

(Met dank aan Uitgeverij Lannoo voor het recensieboek.)