Lezersrecensie
Haat - liefdeverhouding
Damon Galgut won met dit boek de in 2021 The Booker Prize. Hij woont en werkt in Zuid- Afrika, waar hij opgroeide in Pretoria en een groot deel van de apartheid en de verschuivingen in dit land meemaakte.
De belofte, verwijst naar de belofte die vader Manie op het sterfbed van zijn vrouw Rachel doet. Hij belooft Rachel dat Solomé, het kindermeisje van het gezin, het huis waar zij in woont krijgt. Indirect verwijst ' De belofte' naar de vele beloftes die er in de geschiedenis in Zuid - Afrika gedaan zijn.
Het boek speelt zicht af rond vier begrafenissen in de familie Swart. Het boek is ook opgedeeld in 4 delen. Tussen de verschillende delen zitten tientallen jaren. In het eerste deel wordt Amor, de jongste dochter van het gezin Swart, tijdens de begrafenis van haar moeder, voor het eerst ongesteld. In het laatste deel, tijdens het uitstrooien van het as van haar broer, zit zij duidelijk merkbaar in de overgang.
De familiegeschiedenis van de familie Swart vormt de boventoon in het boek, onderliggend komen er verschillende passages van de geschiedenis van Zuid-Afrika en de apartheid om de hoek kijken. Rauwe passages worden afgewisseld met humor en anekdotes.
Intrigerend is het om te lezen hoe men in Zuid-Afrika met elkaar omgaat en hoe dit in de loop van de tijd verandert. Een mooie voorbeeld hiervan, in het eerste deel van het boek, is wanneer Anton in de auto stapt bij de chauffeur met een donkere huidskleur “….om dezelfde reden moet Anton op de achterbank zitten, zodat er een duidelijk onderscheid is.” In deel 2, een tiental jaren later, “De apartheid is namelijk gevallen, we sterven tegenwoordig naast elkaar. Alleen naast elkaar leven is nog iets wat we onder de knie moeten zien te krijgen.”
De vertelwijze van het boek zorgt voor mij voor het stukje haat, in mijn haat-liefde verhouding met dit boek. Er wordt namelijk geen onderscheid gemaakt tussen gedachten, dialogen en vertellingen. Ook wordt er geen gebruik gemaakt van interpunctie of witregels. Daarnaast zijn er veel perspectiefwisselingen per pagina en soms zelfs meerdere wisselingen in perspectief binnen één zin. Dit maakt dat ik lang nodig had om in het verhaal te kunnen komen. Het belemmerde mij de mooiere stukken van het verhaal vast te houden. Ook bleven de personages, mede hierdoor, wat op afstand, zodat inleven lastig werd.
Toch was het boek genoeg intrigerend met mooie passages en grappige anekdotes, dat ik door bleef lezen. Vandaar het begrip ‘ haat-liefdeverhouding’ voor mij.
De belofte, verwijst naar de belofte die vader Manie op het sterfbed van zijn vrouw Rachel doet. Hij belooft Rachel dat Solomé, het kindermeisje van het gezin, het huis waar zij in woont krijgt. Indirect verwijst ' De belofte' naar de vele beloftes die er in de geschiedenis in Zuid - Afrika gedaan zijn.
Het boek speelt zicht af rond vier begrafenissen in de familie Swart. Het boek is ook opgedeeld in 4 delen. Tussen de verschillende delen zitten tientallen jaren. In het eerste deel wordt Amor, de jongste dochter van het gezin Swart, tijdens de begrafenis van haar moeder, voor het eerst ongesteld. In het laatste deel, tijdens het uitstrooien van het as van haar broer, zit zij duidelijk merkbaar in de overgang.
De familiegeschiedenis van de familie Swart vormt de boventoon in het boek, onderliggend komen er verschillende passages van de geschiedenis van Zuid-Afrika en de apartheid om de hoek kijken. Rauwe passages worden afgewisseld met humor en anekdotes.
Intrigerend is het om te lezen hoe men in Zuid-Afrika met elkaar omgaat en hoe dit in de loop van de tijd verandert. Een mooie voorbeeld hiervan, in het eerste deel van het boek, is wanneer Anton in de auto stapt bij de chauffeur met een donkere huidskleur “….om dezelfde reden moet Anton op de achterbank zitten, zodat er een duidelijk onderscheid is.” In deel 2, een tiental jaren later, “De apartheid is namelijk gevallen, we sterven tegenwoordig naast elkaar. Alleen naast elkaar leven is nog iets wat we onder de knie moeten zien te krijgen.”
De vertelwijze van het boek zorgt voor mij voor het stukje haat, in mijn haat-liefde verhouding met dit boek. Er wordt namelijk geen onderscheid gemaakt tussen gedachten, dialogen en vertellingen. Ook wordt er geen gebruik gemaakt van interpunctie of witregels. Daarnaast zijn er veel perspectiefwisselingen per pagina en soms zelfs meerdere wisselingen in perspectief binnen één zin. Dit maakt dat ik lang nodig had om in het verhaal te kunnen komen. Het belemmerde mij de mooiere stukken van het verhaal vast te houden. Ook bleven de personages, mede hierdoor, wat op afstand, zodat inleven lastig werd.
Toch was het boek genoeg intrigerend met mooie passages en grappige anekdotes, dat ik door bleef lezen. Vandaar het begrip ‘ haat-liefdeverhouding’ voor mij.
3
Reageer op deze recensie
