Lezersrecensie
Een hoopvolle boodschap?
Het huwelijk van het succesvolle en bekende muziekduo Jonathan en Camilla staat op knappen. Zij gaat gebukt onder een enorm verdriet, waar hij het liefst zover mogelijk van wegloopt.
Een uitnodiging voor een kerst bij jeugdvrienden van Jonathan, zorgt voor nog meer verdeeldheid. Camilla wil er graag naartoe, maar Jonathan wil liever niet met het leven dat hij achterliet worden geconfronteerd.
Wordt het een kerst om nooit, of om juist snel te vergeten?
“Ze zeggen zo vaak dat je het moet verwerken, alsof het daarmee is afgedaan – maar ik denk eerder dat zo’n verlies verweven wordt met je leven, of je het nu wilt of niet.” Arianna Saffier
Kind van hoop van Arianna Saffier is een kerstnovelle waarin het vuur tussen de twee hoofdpersonen, door omstandigheden tot een minuscuul vlammetje is teruggebracht.
Arianna Saffier schrijft haar novelle met gevoel, waardoor het verdriet dat rondom de twee belangrijkste personages hangt, niet te missen is. De stemmige, bedrukte sfeer raakt je voorzichtig aan, en laat je merken hoe het huwelijk van Camilla en Jonathan er op het moment voorstaat. Toch maakt de auteur ook voelbaar dat de hoofdpersonen nog van elkaar houden, maar geeft ze je niet direct een idee of, en hoe, ze weer bij elkaar kunnen komen. Ze houdt die uitkomst, en de reden waarom het zover is gekomen, bij zich tot het moment dat het verhaal dat toe kan laten.
Ondanks dat je geen dikke roman maar een novelle leest, laat Arianna Saffier je goed kennismaken met de personages. Je leert zelfs het een en ander over hun verleden, waardoor ze echt voor je gaan leven en de mogelijkheid krijgen om je te raken. De auteur verwerkt liefde, vriendschap, verlies en verdriet fraai in haar verhaal en voegt daar een fijn gedoseerd stukje geloof aan toe. Persoonlijk vind ik het altijd mooi als mensen daar troost, rust en support in vinden, en Arianna Saffier geeft het precies die rol.
Kind van hoop is een heerlijk kerstverhaal met alle ingrediënten die je daar graag in ziet, en geeft je het gevoel dat je over de schouders van de personages meekijkt in hun leven.
⭐️⭐️⭐️⭐️
Instagram: sheila_hjv_inbooks
Een uitnodiging voor een kerst bij jeugdvrienden van Jonathan, zorgt voor nog meer verdeeldheid. Camilla wil er graag naartoe, maar Jonathan wil liever niet met het leven dat hij achterliet worden geconfronteerd.
Wordt het een kerst om nooit, of om juist snel te vergeten?
“Ze zeggen zo vaak dat je het moet verwerken, alsof het daarmee is afgedaan – maar ik denk eerder dat zo’n verlies verweven wordt met je leven, of je het nu wilt of niet.” Arianna Saffier
Kind van hoop van Arianna Saffier is een kerstnovelle waarin het vuur tussen de twee hoofdpersonen, door omstandigheden tot een minuscuul vlammetje is teruggebracht.
Arianna Saffier schrijft haar novelle met gevoel, waardoor het verdriet dat rondom de twee belangrijkste personages hangt, niet te missen is. De stemmige, bedrukte sfeer raakt je voorzichtig aan, en laat je merken hoe het huwelijk van Camilla en Jonathan er op het moment voorstaat. Toch maakt de auteur ook voelbaar dat de hoofdpersonen nog van elkaar houden, maar geeft ze je niet direct een idee of, en hoe, ze weer bij elkaar kunnen komen. Ze houdt die uitkomst, en de reden waarom het zover is gekomen, bij zich tot het moment dat het verhaal dat toe kan laten.
Ondanks dat je geen dikke roman maar een novelle leest, laat Arianna Saffier je goed kennismaken met de personages. Je leert zelfs het een en ander over hun verleden, waardoor ze echt voor je gaan leven en de mogelijkheid krijgen om je te raken. De auteur verwerkt liefde, vriendschap, verlies en verdriet fraai in haar verhaal en voegt daar een fijn gedoseerd stukje geloof aan toe. Persoonlijk vind ik het altijd mooi als mensen daar troost, rust en support in vinden, en Arianna Saffier geeft het precies die rol.
Kind van hoop is een heerlijk kerstverhaal met alle ingrediënten die je daar graag in ziet, en geeft je het gevoel dat je over de schouders van de personages meekijkt in hun leven.
⭐️⭐️⭐️⭐️
Instagram: sheila_hjv_inbooks
1
Reageer op deze recensie