Een razendsnelle feelgood met een diepe bodem

Wat blijft er over als de grond onder je voeten wegslaat?
‘Niemand wachtte op haar. Het hoofdthema van haar leven was zijzelf en zij was verramsjt.’ Met deze gedachte beseft Liesbeth de Rooij tot welk dieptepunt ze is gedaald. Zij, de succesvolle uitgeefster, die iedereen wel even vertelt wat wel en niet tot de literaire hoogstanden behoort. Zij, die alle touwtjes stevig in handen heeft en wier ambitie en carrière haar grootste goed is. Ze heeft het allemaal en ze heeft het helemaal zelf bereikt. Maar als alles omvalt, wat blijft er dan over? Wat is er nu echt belangrijk in het leven? En is wie ze geworden is wel wie ze echt is?

Over een andere boeg
In het Hoogste woord neemt Nanda Roep je mee in het leven van Liesbeth, uitgeefster bij Het Harnas en echtgenote van Yaïr van eethuis Om de hoek. Ze heeft het allemaal: het huis, de baan, de echtgenoot. Maar dan slaat het noodlot toe. De grond onder haar voeten wordt weggeslagen en daar bovenop krijgt ze ook nog te maken met dreigbrieven. Met flink wat afkeer besluit ze de reddingsboei die haar is toegeworpen, en die ze trots van zich heeft afgeduwd, toch maar te grijpen. En zo leert ze een groep kinderen met een taalachterstand kennen. Vol vooroordelen treedt ze hen tegemoet met haar ouderwetse ambitie en werkethos. De kinderen vergasten haar op hun beurt met een flinke dosis tegenzin. Liesbeth is niet het type dat van opgeven houdt, dus gooit ze het over een andere boeg. Maar die andere boeg leidt tot pijnlijke inzichten. Weet ze het tij nog te keren?

Leesplezier
De schrijfstijl van Nanda Roep is vlot en vol humor. Ze maakt scherpe observaties en schroomt niet om serieuze, actuele thema’s zoals lezen en taalachterstand aan te pakken. Als voorzitter van stichting leesplezier Apeldoorn weet ze daar overigens goed raad mee. De manier waarop Roep je in de gedachtegang van Liesbeth meeneemt is heel toegankelijk. Hierdoor krijg je als lezer al snel een beeld van wie Liesbeth is, zelfs nog voor ze daar zelf achter komt. En ook al is Het hoogste woord een feelgood roman, er zitten voldoende donkere en spannende scenes in. Door deze goed te doseren houdt Roep je tot aan de laatste letter geboeid.

Rustiger vaarwater
De vlotte pen van Roep beperkt zich echter niet tot haar schrijfstijl. Het tempo ligt hoog. Binnen de eerste pagina’s introduceert Roep een keur aan karakters, met ieder hun eigen achtergrond en problemen. Ook weet ze veel informatie over het uitgeversvak en de uitgeefwereld in de roman te proppen. Tel daarbij het thema taalachterstand en de kleine geneugten van het leven bij op en de emmer begint aardig over te lopen. Wellicht kan Roep wat tips aan Liesbeth vragen om Het hoogste woord in iets rustiger vaarwater te geleiden.

Je bent nooit te oud om te leren
Het hoogste woord zet me als lezer wel aan het denken. Wat is nu echt belangrijk in het leven? Wat heb ik aan rijkdom als ik eenzaam achterblijf? Liesbeth zit vol vooroordelen, wat uiteindelijk leidt tot haar ondergang. Een spiegel die ik mezelf ook eens voor hou. Het is pijnlijk maar ik maak me daar ook schuldig aan en ik weet bijna zeker dat ik niet de enige ben. Het hoogste woord houdt me weer bij de les. Liesbeth geeft het goede voorbeeld; je bent nooit te oud om te leren. En als we het dan toch over leren hebben; alles valt en staat met goed kunnen lezen.

Raak je niet zo snel van de wijs van een rap tempo en een overdosis informatie? Duik dan in Het hoogste woord; een razendsnelle feelgood met een diepe bodem.