Aanrader!

Het huis vol leugens is een stand-alone thriller uit 2019 van het succesvolle koppel Nicci French. Hoewel er veel kritiek is op het boek van lezers en recensenten, ben ik het daar allesbehalve mee eens! Het boek heeft me kunnen boeien van begin tot eind en niet teleurgesteld.

Beschrijving:

Het huis vol leugens of The lying room is geschreven door Nicci French. Achter deze pseudoniem schuilt niet één auteur, maar twee auteurs nl. het Britse schrijversechtpaar Nicci Gerard en Sean French. Vanaf 1997, schrijven ze samen psychologische thrillers met vaak een sterke vrouw als hoofdpersonage. Volgens Wikipedia, schrijven ze wel afgezonderd van elkaar. Sean in een schuurtje en Nicci op de bovenverdieping van hun huis. De een schrijft een hoofdstuk dat dan weer wordt bewerkt door de ander en vervolgens gaat het per e-mail heen en terug. Hun methode werkt, want ze hebben al twee jaar op rij de Zilveren Vingerafdruk gewonnen. Plus, er is zelfs een rode tulp naar hen vernoemd. In datzelfde jaar nl. 2019, staat de tulp op de Nederlandse uitgave van het boek Huis vol leugens. Persoonlijk, heb ik het schrijverskoppel leren kennen via hun bekende serie Frieda Klein dat bestaat uit wel acht delen, helaas heb ik de serie nooit gelezen.

Korte beschrijving:

Na het lezen van de opdracht, werd ik afgeleid waardoor ik deze onbewust veranderde. Nadat ik een korte beschrijving geschreven had, kwam ik erachter dat dit niet moest. Dus, ziehier een klein extraatje:

Neve lijkt wel een gelukkig leven te leiden. Al vele jaren is ze getrouwd, ze heeft drie kinderen waarvan ze zielsveel houdt en is doodgraag bezig in haar volkstuin. Dat denken ze toch… dat ze bezig is in haar volkstuin. Alleen, is ze niet zo vaak in de volkstuin, als ze denken. Sterker nog, ze was er bijna nooit. Eigenlijk, was dit slechts een excuusje om uit het huis te sluipen om uit het dagelijkse en saaie bestaan te sluipen en haar minnaar, Saul, te kunnen zien. Ook die dag, die vervloekte dag, hadden ze afgesproken in zijn pied-à-terre. Zij was vrij, hij was vrij, het was zo simpel als dat. Simpel? Toen ze de deur opende, stopte haar hart met kloppen, stopte ze met ademhalen en stopte ze met nog maar één spier te bewegen. Ze kon het niet geloven. Hij…hij was dood. Nee, hij was vermoord. Zijn hoofd was ingeslagen met een hamer. Dan, helemaal in paniek doet ze iets stoms, iets vreselijks stoms om hun affaire te verdoezelen. Bleekmiddel, emmer, handschoenen, ze maakt de plaats delict schoon. Later, midden in de nacht bedenkt ze iets. Ze is iets vergeten, maar ze kan het daar niet meer vinden net als de hamer. Iemand kent haar geheim dat ze zo graag wil bewaren. De leugens volgen en stapelen zich op, tegen haar man, tegen haar kinderen, tegen haar vrienden en tegen de politie. Hoelang kan ze dit gevaarlijk spelletje volhouden voor ze haar doorhebben? Hoelang voordat haar geheim uitkomt?

Interpretatie:

In de eerste plaats gaat het boek over de moord op Saul en haar ontrouw, maar daar blijft het niet bij. De onderwerpen zoals depressie, drugsverslaving, MS, schulden, gebroken huwelijken en meer komen erin voor.
Haar man, Fletcher, heeft te kampen met depressie. Wat betreft drugsverslaving, komen we te weten dat Mabel even van het rechte pad is geweken, maar er nu terug opzit. Collega en vriend van Neve, heeft een vrouw met MS. Een andere vriendin die ook haar collega is, is dan weer gescheiden. Zo, zijn er nog meer dingen die naar voren komen. Het is duidelijk dat Nicci French niet terugdeinst om het over controversiële onderwerpen te hebben.
Verder, zoals al kort wordt gezegd in het stukje beschrijving, is een sterke vrouw als hoofdpersonage iets wat regelmatig terugkeert in hun boeken. Ook in het boek Het huis vol leugens kun je dit terugvinden. Neve is zeker een onafhankelijke vrouw. Zo verdient ze meer als haar echtgenoot, heeft ze geen auto en krijgt het nog steeds allemaal gedaan met haar fiets. Daarnaast, moet ik Neve bewonderen voor haar sterke houding. Hoewel ze het soms moeilijk heeft zonder dat iemand dat weet, houdt ze zich sterk en is ze er nog steeds voor haar kinderen, vrienden en echtgenoot. Uiteraard, is ze geen superwoman en laten de auteurs zien wat er zich afspeelt diep in haar: haar angsten, haar gevoelens, haar problemen en hoe uitgeput ze soms is. Dit geeft een realistisch beeld. heeft. Tijdens het lezen, kruip je helemaal in haar huid en dat voor een personaal vertelperspectief, ben ik verrast. Meestal voel ik minder betrokken als het niet in de ik-persoon wordt verteld, toch heb ik me heel het boek dicht bij haar gevoeld. Alsof ik in haar leven zat.
Vervolgens, was het de juiste stijl voor dit boek. Een complexe stijl met een diepere betekenis of dubbele bodem zou hier niet toepasselijk zijn. Dat zou alleen voor verwarring zorgen en ik zou
niet begrijpen waarom zou je het hier zou doen. In plaats daarvan hebben de auteurs gekozen om de thema’s die ze willen aankaarten en willen normaliseren in onze samenleving verwerkt in de achtergrond van de personages. Bijgevolg, blijven de personages ook niet flat characters, maar round characters. De achtergrond komt men wel door het verhaal heen te weten van hen. Zo neigen haar collega’s in het begin naar flat characters, maar je komt meer en meer over hen te weten hoe verder je in het verhaal bent. Eén punt je van kritiek is wel dat haar twee jongste zoontjes een flat character blijven. Op enkele interesses van hen na, worden er weinig woorden besteed aan hun persoonlijkheid. Dit miste ik niet tijdens het lezen, maar helaas wel tijdens de reflectie van het boek.
Ook, wordt er afgewisseld in periodes van tijd. Er zijn flashbacks uit haar studententijd en enkele flashbacks met Saul. Je hebt dan ook nog het heden waar het zich voornamelijk in afspeelt. Het heden in het boek is gelijkaardig aan onze tijd van een jaar geleden, wanneer het boek is geschreven.

Evaluatie van het boek:

Aanrader! Met dit woord kan ik heel deze tekst samenvatten, maar omdat dit waarschijnlijk niet genoeg is om u te overtuigen, zal ik hier verder op in gaan. Via een blogpost over de top 50 beste thrillers, ben ik op dit boek uitgekomen. Ik ben enorm blij dat ik deze blogpost ben tegengekomen op mijn zoektocht naar een goede thriller. Tijdens het lezen van de beschrijving, kreeg ik een warm gevoel en een zeer sterk verlangen om dit boek nu te gaan halen in de bibliotheek en onmiddellijk te beginnen lezen.
Mijn gevoel zat juist. Het boek was geweldig, ik raad het aan en geef het vier sterren. U moet weten, niet veel auteurs kunnen mijn aandacht erbij houden en me blijven prikkelen om verder te lezen. Dit boek daarentegen was uit in een recordtijd! Soms werden mijn ogen moe van al het lezen en moest ik een pauze nemen, terwijl ik het niet wou. Dat kwam door de goed gedoseerde spanning m.a.w. geen constante spanning waardoor je een maagzweer krijgt, maar wel genoeg om verder te blijven lezen voor uren.
Een andere reden is dat je in de huid werd gesleurd door de auteurs of je het nu wou of niet. Dit laat zien dat Nicci French een goede en vlotte schrijfstijl heeft en misschien moet ik de vertalers van het boek, Linda Broeder en Bert Meeler, daarvoor ook bedanken. Daarnaast, werd ik aangenaam verrast op het einde. Een goed einde is cruciaal naar mijn mening. Een boek met een raar of slecht einde, kan heel het boek verpesten. Gelukkig, was dit niet het geval en bleef ik achter met een tevreden gevoel.
Wat ik wel betreur is het gebrek aan diversiteit op vlak van huidskleur, religie, sexualiteit, enz. Niet alleen in dit boek is het een probleem, maar ook in het algemeen. Om deze reden geef ik het geen vijf sterren.

Kortom, als je een spannende thriller wilt lezen, raad ik dit boek aan. Ik heb er enorm van genoten. Er is een goedgedoseeerde spanning die je verwacht van een thriller. De verschillende thema’s die aan bod kwamen, waren verrijkend. Het einde heeft me zeker kunnen bekoren en ik ben grotendeels tevreden over de character development. Negeer de negatieve recensies en lees het boek.