Interessante nieuwe invalshoek, maar wel taaie kost

Volgens mij is Nevelkinderen een enorm populair boek. Ik reserveerde het begin mei bij de bieb en ontving het pas in augustus, dus de wachtlijst was blijkbaar enorm. Ik begon dan ook met vrij hoge verwachtingen. Want joepie, wéér een nieuwe invalshoek op de Tweede Wereldoorlog, een nieuw verhaal dat verteld moet worden (ik ben gek op WO2-boeken, dat had je misschien al door ;-)). Maar… eigenlijk viel het tegen.

Nevelkinderen: het verhaal
Op 20 juli 1944 wordt er een aanslag gepleegd op Hitler. De samenzweerders zijn hooggeplaatste Duitse officieren, die zich niet langer senang voelen bij het beleid van Hitler en nog maar één oplossing zien om Duitsland van de totale ondergang te redden: Hitler moet dood. De aanslag mislukt, waarna de samenzweerders worden gearresteerd. Een van de belangrijkste samenzweerders is Cäsar von Hofacker. Kort na zijn arrestatie wordt ook zijn gezin opgepakt door de SS en belanden ze in het wraakprogramma van Himmler. Zijn vrouw Lotte en de twee oudste kinderen Eberhard en Anna-Luise worden afgevoerd naar München, en van daaruit worden zijn van concentratiekamp naar concentratiekamp gebracht. De drie jongste kinderen worden in een streng weeshuis geplaatst. Ze krijgen een andere naam en het wordt ze verboden ooit nog over hun familie te spreken. De identiteit van deze ‘nevelkinderen’ moet verborgen blijven...

Het boek is geschreven door Valerie Riedesel, de dochter van Anna-Luise von Hofacker. Aan de hand van de dagboeken van haar moeder en haar tante (nevelkind Christa) en vele andere documenten schetst ze in dit boek de familiegeschiedenis van dit gezin, dat het wraakprogramma van Himmler overleefde.

Mijn mening over Nevelkinderen:
Ondanks de populariteit van dit boek viel het mij helaas wat tegen. Het kostte me bijna drie weken om het boek uit te krijgen. Niet omdat het verhaal niet boeide, maar het las nogal stroef. Zware kost, echt een geschiedenisboek. Iets te saai daardoor om het er ’s avonds op de bank eens lekker bij te pakken.

Er staan enorm veel details in over de aanloop naar de aanslag op Hitler (die aanslag uit Zwartboek, zeg maar. Maar dan met tig keer zoveel details). Interessant, maar iets te gedetailleerd voor mij. Ik was veel nieuwsgieriger naar het persoonlijke verhaal van ‘de nevelkinderen’. Dat is echter vrij beschouwend beschreven. Ondanks de dagboekfragmenten van twee van de meiden, blijf je daardoor als lezer toch enigszins op afstand.

Een fragmentje om de schrijfstijl te illustreren:
“Hoewel dergelijke uitingen van de ‘Rijksdronkenlap’, zoals Ley heimelijk wordt genoemd, ook door zijn partijgenoten als uitglijders worden beschouwd, tonen ze wel aan dat geweld en wraakzucht de zwakke punten van het regime moeten verdoezelen. De aanslag heeft namelijk niet alleen aangetoond dat er tot in de hoogste militaire kringen weerstand bestaat, maar vooral ook dat de SS en de partij zich volkomen hebben laten verrassen.”

Wat me echt stoorde in dit boek, waren de talloze spelfouten in het voorwoord, de aanbeveling van Beatrice de Graaf. Het bulkte echt van de fouten. Is dit stuk tekst later toegevoegd onder check van een corrector misschien? Vreselijk! Zo begin je het boek met een valse start. Zonde! En het voelt ook bijna disrespectvol richting Beatrice de Graaf, eerlijk gezegd. Maar goed, dat is misschien mijn eigen correctorshart dat spreekt ;-)

Om positief af te sluiten: ik had nog nooit over de nevelkinderen gehoord, en ik had eigenlijk ook nooit iets gelezen over de onschuldige families van de nazi’s, laat staan over de families van Duitse mannen die in verzet kwamen tegen Hitler. Dus het was wel weer echt een nieuwe kant van de Tweede Wereldoorlog die ik via dit boek leerde kennen. Interessant!

Fragmenten die dit boek typeren:
“Liep hij echt warm voor een beweging die Duitsland niet alleen macht, zelfvertrouwen en internationaal aanzien had teruggegeven, maar ook toen al duidelijk zichtbare duistere kanten vertoonde? Of was het een poging om van binnenuit invloed uit te oefenen op een beweging die uit de hand dreigde te lopen?”

“Lotte moet zich meteen hebben gerealiseerd dat dit de aanslag is waar haar echtgenoot de laatste weken en maanden naartoe heeft geleegd. Hoe actief was hij erbij betrokken, zijn er sporen die naar hem leiden, zijn zij en de kinderen in gevaar? Ze verbrandt onmiddellijk alle brieven waarin hij kritiek uit of verwijst naar een samenzwering.”


Mijn cijfer: 7

Aanrader of niet?
Mwoah. Als je zin hebt in een mooi boek over de Tweede Wereldoorlog, zijn er eerlijk gezegd wel mooier beschreven verhalen te vinden.