Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Grote thema's op een heerlijk nuchtere manier beschreven

Annelies Ludwig-Kaan 03 september 2019
Na het lezen van Het meisje in de trein wist ik al dat Irma Joubert prachtige boeken schrijft. Een mooie schrijfstijl en gebaseerd op feiten, dat zijn voor mij dé ingrediënten voor een mooi verhaal. Ik was dan ook heel benieuwd naar Kind van de rivier. En het stelde me niet teleur!

Het verhaal:
Pérsomi Pieterse woont met haar analfabete moeder,haar agressieve vader en haar broertjes en zusjes op de ‘plaas’ van de rijke familie Fourie. Ze zijn een stokarm bijwonersgezin en helpen in de huishouding en op het land. Pérsomi is erg intelligent en begint zich steeds meer te schamen voor haar afkomst. Hoewel haar moeder wil dat ze zo snel mogelijk gaat werken om voor inkomsten te zorgen, krijgt ze tot haar grote geluk een beurs voor de middelbare school en later de universiteit. Ze gaat zich daar steeds meer schamen voor haar afkomst, voelt zich vrijwel nooit ‘een gewoon mens’ omdat ze altijd als het meisje van de armenzorg wordt gezien. Ze neemt zich voor later advocaat te worden en zet zich tot het uiterste daarvoor in, ook al weet ze niet zeker of dat voor vrouwen wel mogelijk is. Tussen Pérsomi en Boelie, de oudste zoon van meneer Fourie, ontstaat intussen een bijzondere vriendschap. Maar de groeiende apartheid in Zuid-Afrika zet niet alleen de samenleving, maar ook hun relatie op scherp. De rechtse denkbeelden van Boelie druisen in tegen de veel linksere visie van Pérsomi. Als in 1957 de Indische gemeenschap uit het dorp moet vertrekken, springt Pérsomi als advocaat voor hen in de bres. Dit wordt haar niet in dank afgenomen...

Mijn mening over dit boek:
Ik vond dit echt een schitterend boek. Het leest als een trein en bevat enorm veel grote thema’s: de Tweede Wereldoorlog, discriminatie, de apartheid, incest, armoede, emancipatie, doorzettingsvermogen en romantiek. Als ik het zo opschrijf klinkt dat misschien als een beetje te veel van het goede, maar niets is minder waar; het is echt een prachtig boek dat me diep raakte. Irma Joubert heeft een fijne schrijfstijl en de wetenschap dat het boek deels op waargebeurde feiten is gebaseerd, maakt het extra bijzonder. Ik heb het altijd fascinerend gevonden dat de apartheid kon ontstaan, zó kort na de Tweede Wereldoorlog. In dit boek krijg je (een beetje) mee hoe dat zo heeft kunnen lopen.

Het doorzettingsvermogen van Pérsomi is erg inspirerend, net als haar vermogen om helemaal zichzelf te blijven en niet af te wijken van haar normen. Ze maakt het zichzelf daarmee niet makkelijk, maar ze toont er wel mee aan dat je met een duidelijk doel voor ogen en door hard te werken een heel eind kunt komen. De kloof tussen de slimme dochter en de eenvoudige moeder wordt heel subtiel beschreven; zonder dat Pérsomi zich van haar moeder afkeert lees je wel het onbegrip van moeder richting dochter, en de gelatenheid waarmee Pérsomi het verschil tussen hen accepteert:

“Die avond zegt ze tegen ma: ‘Ik heb vandaag voor het eerst geholpen bij de voorbereiding van een rechtszaak.’
‘O’, zegt ma. ‘Gerbrand heeft nu een boek, en hij ken al woorden lezen. Hij leert het mijn ook. Hij is slim, net z’n vader.’
‘Dat is hij zeker,’ zegt Pérsomi.
Volgende week moet ik voor het eerst met een toga aan mijn opwachting in de rechtbank maken, had ze ma willen vertellen. Ik zit dan wel naast meneer De Vos en hoef waarschijnlijk alleen maar de gevraagde documenten aan te geven, maar het is net zoiets als met je eerste leesboek, je eerste aap-noot-mies, en vermoedelijk een even ingrijpende mijlpaal.
Maar ma is al opgestaan en naar haar kamer gegaan.

Andere fragmenten die dit boek typeren:

Ik was het vergeten, denkt ze, terwijl ze achter Hannapats rug ligt met de grove, grijze deken over zich heen, terwijl Sussies zachte gesnurk in haar oren klinkt en de zure geur van het huis in haar neus prikt. Ik was vergeten hoe het bij ons thuis écht is.

‘Oud is nog niet koud,’ zegt tante Sus stellig. ‘Laat ik je een ding vertellen, kind, zelfs as een manspersoon morsdood in z’n kist legt, mot je z’n zakie nog met een plank platslaan voor je hem onder de grond stopt, anders komt het waarachtig weer omhoog, ’t is zonde dat ik het zeg.’

Aanrader of niet?
Ik geef dit boek een dikke 9. 't Is absoluut een aanrader; een heerlijke roman waar je ook nog wat van opsteekt.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Annelies Ludwig-Kaan