Schreeuw om erkenning

Schaduwweduwe van Christine Visser is haar verhaal over een affaire met een getrouwde man die uitmondt in een (geheime) relatie van twintig jaar . Ze krijgt een kind en lijkt zich neer te leggen bij haar rol als “tweede vrouw”, de geheime minnares. Maar alles verandert als de man sterft en Christine als schaduwweduwe achter blijft. Hoe doe je dat dan, rouwen terwijl je dat eigenlijk niet mag laten zien? Als een lange hartekreet om erkenning van haar liefde, om haar plaats op te eisen schreef ze Schaduwweduwe.
De urgentie spat van iedere bladzijde af. Het is duidelijk dat na twintig jaar “het geheim” door Christine onthuld moet worden…. Voor haar.
Want hoe het voor de andere betrokkenen is, blijft ongewis.

Christine schrijft over een delicaat onderwerp waar mensen al snel “iets van vinden”. Het boek roept dan ook de nodige vragen op, die helaas niet allemaal beantwoord worden. Ze raakt gevoelige onderwerpen wel aan, maar durft niet echt de diepte in te gaan.
“(..) en toch bega ik geen daad tegen haar, vind ik. Ik bega het bedrog voor mezelf, ondanks haar. Of goochel ik alleen met woorden om mezelf vrij te pleiten?”
Mooi dat ze zichzelf de vraag stelt, jammer dat ze er niet op door gaat.

In het boek gaat het regelmatig over de vrouwen: de bedrieger en de bedrogene. De man - zijn gedrag- waar het allemaal om draait blijft wonderwel vaak buitenspel. Hij is degene met een groot hart, aldus de auteur. Dit neigt een beetje naar cliché rondom een driehoeksverhouding. De man wordt de hand boven het hoofd gehouden en de vrouwen staan in de boksring. Jammer dat de auteur hier niet iets meer afstand heeft genomen om te reflecteren.

Schaduwweduwe is een verhaal dat ook veel vragen oproept en daarmee uitstekend geschikt is voor een leeskring, het zal tot mooie discussies kunnen leiden!

Christine Visser heeft een hartekreet geslaakt. Haar debuut is vlot geschreven en blijft boeien. Zelf gaf ze aan in een interview dat dit boek geschreven moest worden maar dat ze geen intentie heeft meer te schrijven.
Dit boek moest er komen, of zoals ze zelf schrijft:
“(…) uiteindelijk komt het daar toch op neer, gezien willen worden, opgemerkt en erkend. Nu met de rouw en al. Juist met dat godvergeten tekort aan hem. Zagen jullie hoe mooi het was? En dat het echt was, dat hij van mij hield?”

Kortom, een schreeuw om erkenning, dat is voor mij Schaduwweduwe van Christine Visser.
Ik geef het boek drie vette sterren als waardering. Christine toont moed om haar verhaal te delen en uit de schaduw te stappen, maar die stap roept eveneens vele vragen op