Haar paradijs werd haar gevangenis

We houden van je, we missen je, kom terug!
Deze noodkreet, met een foto van een lachende Marianne, wordt op posters door heel Kampen en omstreken opgehangen, nadat de opstandige puber met de oudere Berend is weggelopen en ze zich hebben verschanst op het onbewoonde Vogeleiland.

Het verhaal wordt verteld door twee personen: Nicole, de jongere zus van Marianne en Berend. Later komt er nog een derde persoon bij.
De hoofdstukken van Nicole spelen zich voornamelijk af zo’n 16 jaar na Mariannes verdwijning, wanneer zij een afgelegen huis erft in Spanje en besluit daar te gaan wonen. Door de regelmatige flashbacks in haar hoofdstukken, krijg je als lezer een goed beeld van het verleden van Marianne, tot aan haar verdwijning en van de periode daarna en de impact die een verdwijning van een kind op een gezin heeft en in het bijzonder hoe het Nicole heeft beïnvloed.
De hoofdstukken van Berend vertellen over de tijd iets voor en tijdens de verdwijning. Hierin wordt een beeld geschetst van hun leven op het eiland en hoe het Marianne daar vergaat. Toch blijft het verhaal goed te volgen door de sprongen in plaats en tijd en wordt het nergens verwarrend; integendeel, door de afwisseling wordt het juist boeiend en wil je alleen maar verder lezen.

Marion Pauw besteedt veel aandacht aan het neerzetten van haar personages door het verhaal zowel uit het perspectief van Nicole als dat van Berend neer te zetten. Door deze tegenover elkaar staande verhaallijnen, krijg je als lezer een goed beeld van Marianne.
Aan het begin van het boek heb je niet echt het idee een thriller te lezen, later in het verhaal komt er een plotwending, waardoor de spanning toeneemt. Door de prettige en duidelijke schrijfstijl, de korte hoofdstukken en de mooie natuurbeschrijvingen van Vogeleiland, leest het boek lekker vlot weg. Verwacht geen bloedstollend spannende thriller. Dit boek, hoewel op sommige punten niet altijd realistisch, moet het juist hebben van de beklemmende sfeer en de onderhuidse spanning.