Het achtste boek in een reeks die haar maturiteit heeft bereikt

Naar mijn gevoel gaat de schrijver hier iets te ver in het bedenken van een plot dat de titel van het boek eer aan doet. Spitsvondig, dat wel, geloofwaardig toch heel wat minder.
Maar niet getreurd, de twee vrienden Arendsoog en Witte Veder trekken weer ten strijde tegen het kwaad, dit keer tegen niet minder dan twee verschillende bendes treinrovers, die in tegenstelling tot wat gebruikelijk is het personeel meenemen en de trein ongemoeid laten staan.
Het boek staat letterlijk vol van verwijzingen naar de vorige boeken uit de reeks terwijl dat helemaal niet nodig is. Een aantal mensen traden ook in 1 of meer van de vorige boeken op maar dat doet niets af aan het feit dat dit boek perfect op zichzelf leesbaar is. De talrijke onderbrekingen van de tekst met de vorige titels heeft dan ook iets weg van storende reclame.
De hitte, het stof en de woestijn van Arizona vormen eens te meer het decor waartegen alles zich afspeelt.
Zoals we inmiddels wel gewend zijn wordt er weer veel rondgeslopen, gespioneerd, op koppen geklopt, gevangenen gemaakt, ontsnappingen gewaagd en heel veel op mekaar geschoten.
Natuurlijk spelen paarden een grote rol, zowel die van vlees en bloed als de ijzeren paarden.