Wat gebeurt er toch? Telkens Jeen zich kleintjes voelt begint hij te krimpen...

Jeen voelt zich ongelukkig thuis. Zijn ouders lijken hem altijd maar terecht te wijzen, nooit lijkt hij iets goed te doen. Terwijl zijn oudere zus Alida altijd in alles perfekt is en altijd geprezen wordt.
Maar dan gebeurt er iets merkwaardigs. Telkens hij zich kleintjes voelt gaat hij ook echt krimpen.
Tot hij in een poppenhuis van Alida past. Hij vindt het best wel leuk, Dalida bekijkt hem als een levende pop maar zijn ouders vinden het verschrikkelijk.
De belevenissen van de mini-Jeen zijn hilarisch, al wordt het wel even spannend als hij wordt achternagezeten door de slang van Alida. Aan de serieuze kant, al blijft dat lang onuitgesproken, zoekt niemand naar de oorzaak van zijn krimpen. Zijn ouders zijn vooral bezorgd over de reacties van de buitenwereld en nemen hem mee op doktersbezoek om hem terug te laten groeien. Ook dat draait erg komisch uit.
Daarmee mag duidelijk zijn dat dit geen triest boek is, integendeel er kan flink gelachen worden. Het thema, de onevenredig verdeelde ouderliefde is wel heel wat minder leuk en daar bestaat ook heel wat zware en ernstige lektuur over. Dit boek springt er dan echt wel tussenuit.
Als het krimpen zijn "dieptepunt" heeft bereikt, begint Jeen plots te groeien telkens hij zich extra goed voelt. Hij neemt reuzenproporties aan.
De schrijfster beschrijft dingen die Jeen echt overkomen maar laat ons ook een kijkje nemen in zijn fantasiewereld. Dat voegt een extra dimensie toe aan de mogelijkheden om Jeen in rare situaties te brengen en het toch geloofwaardig te houden, in dromen kan immers alles.
Het is vooral een leuk boek maar het thema zou ook ouders moeten aanspreken en waarschuwen bij de opvoeding van de kinderen.