Een buitenbeentje tussen de verhalen van deze schrijfster maar zeker een aanrader.

De cover roept direct een sprookjessfeer op. En dat is terecht want dit fantasy-boek(je) heeft wel erg veel met de bij ons meest bekende sprookjes te maken. De argeloze lezer merkt al in de Proloog dat het wel erg op een variatie op het overbekende Hans en Grietje (Hans en Gretl in het oringele Duits) lijkt. Toch is het geen hervertelling of een variatie op het origineel, het is de setting van het eigenlijke verhaal dat begint met Hans en Grietje die in het peperkoekenhuisje gaan wonen.
Beiden zullen een rol blijven spelen, maar niet die van (bijna) onschuldige kinderen maar wel van mensen van middelbare leeftijd die zelf al haast volwassen kinderen hebben. Het zijn de kinderen van Gretl die de hoofdrollen voor zich nemen. Zoon Karsten trekt op avontuur en reist naar Hamelen om daar een rattenplaag te bestrijden, dochter Rosemarie gaat boodschappen naar grootmoeder in het woud brengen. Uiteraard rinkelt er wee een bellejte in verband met overbekende sprookjes. En als Karsten in Hamelen de dochter van de burgemeester ontmoet en het allemaal net wat anders loopt van verwacht, worden we overspoeld door een vloedgolf van bekende personen en dingen, zoals tafeltje-dek-je, knuppel-in-de-zak, ezeltje-strek-je, tafeltje-dek-je of verwijzingen naar de Bremer muzikanten en de Gelaarsde Kater.
Absoluut grappig en herkenbaar maar zodanig origineel in deze context dat het geen moment verveelt of zelfs maar in de verste verte aan plagiaat doet denken.
Ondertussen, net voordat ze terug bij Gretl en het peperkoeken huisje zijn, beleeft Rosemarie een avontuur met een weerwolf-tweeling waarbij de grootmoeder wordt opgegeten.
Het mooie is dat M.G. Crow die plots uit het collectieve geheugen neemt - en daarmee bewust of onbewust een hele hoop uitleg onnodig maakt - en er dan een zondanig twist aan geeft dat het allemaal met mekaar verweven is en dat de plot van dit verhaal volledig klopt.
Waar de schrijfster in haar andere boeken niet op een litertje bloed kijkt, valt dat hier nog erg mee, al mag toch gezegd worden dat ze getrouw blijft aan de sfeer van de originele vertellingen van de gebroeders Grimm en niet aan de vertelseltjes uit onze jeugd.
Het enige minpuntje aan dit boek, dat in eigen beheer werd uitgegeven, zijn het aantal typo's die makkelijk hadden kunnen voorkomen worden, toch al snel een 25-tal.
Het is vrolijk, satirisch, psychologisch origineel uitgewerkt en tegelijk spannend en vol aktie.
Er zit ook een stukje romantiek in met ook hier alweer een twist, liefde voor een weerwolf die tijdens volle maan je bloed wel kan drinken...