Een explosief kortverhaal waarbij een stervende vrouw de ultieme confrontatie op zoek naar de waarheid aangaat...

Een blote vrouwenrug waarbij de dame in kwestie een roos ondersteboven vasthoudt tegen die mooie achtergrond is leuk om naar te kijken maar verder een cover die niets met de inhoud van het boekje te maken heeft.
Dit is een kortverhaal, een novelle van amper 57 bladzijden waarin Karin Slaughter ook op dit gebied haar onmiskenbare talent kan tonen.
June Connor is een oude dame die 's morgens bij het wakker worden voelt dat het haar laaste dag wordt, ze gaaat sterven en wil de ultieme confrontatie met haar man aangaan. Zij is verlamd en hulpeloos, hij verzorgt haar.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van June, en begint met uitgebreid uit te leggen hoe ze er nu aan toe is, hoe het vroeger was en hoe het allemaal zo verlopen is naar dit trieste einde toe.
Karin Slaughter laat toe dat June zich eerst presenteert als een sterke vrouw met vastomlijnde ideeën die niet bereid was tot compromissen. Als leerkracht en later directrice in een school kende ze haar meisjes, wist wanneer ze eerlijk waren maar vooral wie zat te liegen. Ze zoomt ook uit naar de ontmoeting met haar later man, het aanvankelijke geluk, de trieste periode van proberen zwanger te geraken en een miskraam, tot het geluk haar wee toelacht en hun dochtertje geboren wordt.
Als het verhaal verder gaat komt er een andere ondertoon, triest en duister. De dochter pleegt zelfmoord, haar beste vriending beschuldigt de echtgenoot dat die haar verkracht heeft, en die gaat voor 21 jaar de gevangenis is. En daarmee komt dat stuk van het leven van June tot een einde.
Wel wordt nog de nadruk gelegd op het feit dat June de meisjes kent en zich niets laat wijsmaken... tot de bewijzen tegen haar echtgenoot overduidelijk zijn en zij het zelf in zijn gezicht ziet.
Vanaf dan wordt haar leven een hel, dochter dood, echtgenoot in de gevangenis wegens kinderverkrachting, zijzelf weggepromoveerd naar de minst geliefde school waar men haar kan plaatsen... en het langzaam achteruit gaan van haar gezondheid wegens kanker.
Uiteindelijk zal haar man vrijkomen, ze is er nooit toe gekomen om te scheiden, en gaan ze terug samenwonen, hij uit financiële noodzaak, zij omdat ze een verzorger nodig heeft.
Dit is allemaal een lange, een beetje met eigendunk gekleurde, flashback tot op de morgen dat ze de confrontatie zal aangaan, terwijl ze al verlamd en hulpeloos is en er toch niets meer aan te vernaderen valt.
Hier zit dan ook het echte Karin Slaughter gehalte: dit is niet zomaar een triest verhaal het is een échte, zij het ietwat speciale thriller. En dat bewaart de schrijfster tot de allerlaatste regel die in het gezicht van de lezer explodeert.