Een inspekteur met sigaar in de mond, gehuld in een sjofele overjas en rijdend in een heel oude Peugot.

De cover is in lijn met en weinig verschillend van de andere covers in deze reeks. Het gaat om de figuur van Columbo en de rest is bijzaak...
Zoals bij de verhalen rond inspekteur Columbo gebruikelijk is, krijgt de lezer uit de eerste hand een inzicht in de aanleiding tot een moord, de moord zelf en het uitwissen van d sporen, met de identiteit van de moordenaar op een presenteerblaadje.
Deze moord is gruwelijk al maakt dat voor het slachtoffer uiteraard niks uit. De moordenares, zijn echtgenote heeft echt wel de sympathie van de lezer, al is ze zelf eerder een kille en berekenende zakenvrouw, maar wel één die zich verre van illegale praktijken houdt, ze is vooral praktisch zonder uit te zijn op grote winsten ten koste van anderen.
De moord is ingenieus en Columbo staat aanvankelijk dan ook voor een raadsel en wordt een aantal dwaalwegen opgestuurd. Daarbij komen een aantal medespelers aan bod, gaande van enkele vrouwen van lichte zeden, speurders van het kamp van Columbo en vrienden/zakenrelaties van Ai Leen.
Het slachtoffer is geen lieverdje, hij bedroog niet alleen zijn vrouw vele keren, hij bestal haar ook. De boekhouder die dat onder de aandacht van Ai Leen brengt geeft haar daarmee de aanleiding of laatste druppel om tot de moord over te gaan.
Columbo vindt een afgestofte boor (het moordwapen), een afdruk van een blote voet en een stuk glas in het gras voor het huis. En hij krijgt een kandidaat-moordenaar tegen wie de bewijzen zich opstapelen aangeboden.
Als een licht terzijde is er ook een conflict met zijn superieur over het dragen van een revolver en verplichte schietoefeningen. Het is echt wel grappig hoe hij daarbij haast zichzelf in de voet schiet (letterlijk) en er toch als overwinnaar uit komt.
Dit is geen diepgaand verhaal, het is het uitgesponnen verhaal van het denkproces van Columbo, dat lak heeft aan de consensus van anderen. Hierbij heeft hij al snel het gevoel dat hij weet wie de moordenaar is, maar hij doet er alles aan om het tegendeel te bewijzen. Hij zal dan ook heel wat doodlopende sporen volgen en en passant een zware crimineel die hem ooit belachelijk maakte in de rechtbank, een enkele richting gevangenis bezorgen.
Mogelijk omdat Ai Leen de gewoonte heeft om met gespreide benen te zitten zodat men haar benen tot aan haar slipje kan zien, wat de auteur meermaals zal benadrukken. Ook de meisjes in de striptease en prostitutiewereld, waar ook een minderjarige bij is, draagt bij aan de erotische lading van het boek.
Er komt nog een moord bij kijken, maar die zal niet echt iets bijdragen aan het onderzoek, het is Columbo's zaak niet en de moord zal onopgelost blijven. Het slachtoffer was een gevaarlijke autodief die zwaar aan de heroïne zat, dus niet sympathiek.
Zoals alle Columbo verhalen hoeft hier niet echt over nagedacht te worden, dat doet de inspekteur in de oude regenjas en al even oude en gedeukte Peugot wel. Het gaat niet om het ontdekken van de identiteit van de moordenaar, die is bij de lezer al van bij het begin bekend, wat deze reeks verhalen juist zo uniek maakt. Het gaat over het denkproces van Columbo, hoe hij met summiere aanwijzingen het onderzoek tot een goed einde brengt waarbij hij alle schijnbaar met mekaar onverenigbare aanwijzingen op hun juiste plaats legt om zo het hele plaatje van de puzzel te onthullen.