Lezersrecensie
Cornwell bevestigt zich met de Kay Scarpetta reeks als een Queen of crime
Het vijfde boek uit de reeks. We zijn inmiddels vertrouwd met de hoofdpersonages. Althans dat denken we. Want Cornwell laat niet toe dat zelfs de terugkerende hoofdpersonen uit haar boeken onveranderd blijven. Ze evolueren constant, onverwacht en zeker niet altijd positief.
De cover is nietszeggend, een open hand, zeker niet van het dode kind waar het verhaal om gaat. Erg somber grijs-zwart maar met de essensie in grote gekleurde letters. De naam van de schrijfster en de verwijzing naar de Kay Scarpetta reeks in het blauw, de titel enorm groot in het geel. De titels zijn altijd nogal algemeen en gewoonlijk een forensische term. Daarmee is de toon gezet al is dat niet direct van toepassing voor het onderliggende verhaal. Alle titels na mekaar zijn op zichzelf wel uiterst leerzaam.
Het boek bevat weer een mengeling van het puur pathalogische onderzoek, de politieke strubbelingen rondom de pathologische dienst en de samenwerking met andere politie- en veiligheidsdiensten.
Een (te) groot deel is weer voorbehouden voor de persoonlijke problemen van Kay Scarpetta, zowel of persoonlijk, emotioneel en seksueel) vlak als professioneel.
Pete Marino laat zich kennen van zijn slechtste kant;
Een notoir psychopaat doet een "gastoptreden" maar dit blijkt een zijspoor te zijn. Uiteraard is dit een reeks voeken waarin de verhaallijnen verder lopen naar de volgende delen. Dus deze maniak zal zeker nog een belangrijke rol spelen in minstens nog 1 boek.
De pittoreske en landelijke, doch koude en natte, omgeving waar de plot zich afspeelt staat in sterk contrast met de gruwelijke dood van een kind en de constante dreiging die overal aanwezig is.
De reeks rond Kay Scarpetta heeft duidelijk zijn volwassen stadium bereikt en kan nog vele delen verder lopen. Patricia Conrwell slaagt erin om een aantal min of meer constanten zoals haar werkomgeving in Richmond en haar familie en seksleven perikelen voldoende gevarieerd te houden met per boek uiteraard de focus op een moordenaar en zijn slachtoffers en de pathologische aspecten die bijdragen tot het vinden van de dader.
De cover is nietszeggend, een open hand, zeker niet van het dode kind waar het verhaal om gaat. Erg somber grijs-zwart maar met de essensie in grote gekleurde letters. De naam van de schrijfster en de verwijzing naar de Kay Scarpetta reeks in het blauw, de titel enorm groot in het geel. De titels zijn altijd nogal algemeen en gewoonlijk een forensische term. Daarmee is de toon gezet al is dat niet direct van toepassing voor het onderliggende verhaal. Alle titels na mekaar zijn op zichzelf wel uiterst leerzaam.
Het boek bevat weer een mengeling van het puur pathalogische onderzoek, de politieke strubbelingen rondom de pathologische dienst en de samenwerking met andere politie- en veiligheidsdiensten.
Een (te) groot deel is weer voorbehouden voor de persoonlijke problemen van Kay Scarpetta, zowel of persoonlijk, emotioneel en seksueel) vlak als professioneel.
Pete Marino laat zich kennen van zijn slechtste kant;
Een notoir psychopaat doet een "gastoptreden" maar dit blijkt een zijspoor te zijn. Uiteraard is dit een reeks voeken waarin de verhaallijnen verder lopen naar de volgende delen. Dus deze maniak zal zeker nog een belangrijke rol spelen in minstens nog 1 boek.
De pittoreske en landelijke, doch koude en natte, omgeving waar de plot zich afspeelt staat in sterk contrast met de gruwelijke dood van een kind en de constante dreiging die overal aanwezig is.
De reeks rond Kay Scarpetta heeft duidelijk zijn volwassen stadium bereikt en kan nog vele delen verder lopen. Patricia Conrwell slaagt erin om een aantal min of meer constanten zoals haar werkomgeving in Richmond en haar familie en seksleven perikelen voldoende gevarieerd te houden met per boek uiteraard de focus op een moordenaar en zijn slachtoffers en de pathologische aspecten die bijdragen tot het vinden van de dader.
1
Reageer op deze recensie
