Een sekte die bloemen plant in levende kinderen...

Het is een spannend boek en er staat Thriller op de cover, maar eigenlijk (en ook volgens de schrijver) hoort dit in het horror-genre.
Puur op spanning kan het als buitenbeentje in de shortlist, volgens mijn persoonlijke smaak is het geen echte kanshebber omdat het horror is.

Het is rechttoe-rechtaan in een dubbele chronologie in heden en (dichtbij) verleden. Het veelvuldig gebruik van geesten die meer en meer als werkelijkheid worden ervaren maken dat wat aanvankelijk onwennig aanvoelt na een tijdje doet beseffen dat het boek eigenlijk in het horror-genre thuishoort.
De rode draad is de ontvoering van kinderen. In een eerste verhaallijn krijgen we de gruwelijke belevenissen van de kinderen in handen van de sekte van de ontvoerders. Vanuit het oogpunt van Riley, dochter van Elena.
In een tweede én derde verhaallijn krijgen we de speurtocht van rechercheur Murphy Stonewall. De eerste speurtocht is een mislukking en dat tekent Murphy. Dat is niet echt een verhaallijn, er wordt hier en daar naar gerefereerd als achtergrond. De tweede speurtocht is wel een verhaallijn en die eindigt met de ontdekking van lijken en de ontsnapping van de ontvoerders en een persoonlijk drama met veel impact voor Murphy – ook een (gedeeltelijke) mislukking dus. De derde speurtocht, en het moet gezegd, tweede en derde zijn in het boek erg moeilijk uit mekaar te houden, terwijl de drie speurtochten gewoon chronologisch na mekaar vallen.
De vierde verhaallijn is het relaas van de wraak door Elena vergezeld door dochter Riley – al zit dat wel heel erg merkwaardig in mekaar. Bij de ontknoping wordt veel duidelijk, vooral hoe de vorige verhaallijnen nu in mekaar passen, ook in de tijd. En er wordt nog een extra mysterie aan toegevoegd als een soort horror-cliffhanger.

Gruwelijk origineel, niet altijd even geloofwaardig als thriller maar past perfect in het horror-genre.
Niet echt een plotwending maar zeker onverwacht is de realisatie dat Riley bij Elena en de stemmen van de kinderen by Murphy geen levende personen maar inbeelding van een oververhitte geest zijn. En later ook dat niet deze, maar “echte” geesten die spreken en helpen terwijl de schrijver dat laatste dan ook weer obscuur maakt.
De ontdekking dat de kinderen ontvoerd werden om bloemen in hun lichaam te planten is echt wel een super-gruwelijke plotwending en geeft het verhaal een totaal onverwachte wending. Tot dan kan het nog een beetje alle richtingen uit, vanaf dan ligt een deel van de afloop vast. Ook het uiteindelijke lot van Riley is zo’n moment, omdat het op dat moment toch nog aannemelijk is dat ze echt naast haar moeder in de auto zit. De ontdekking van de achtergrond van Ben en in mindere mate het landhuis van Elijah geven op dat moment een veel dieper inzicht in de karakters, locatie en gebeurtenissen maar zorgen niet echt voor een andere wending van het verhaal.

Zowel Murphy als Elena worden met een zoeklicht belicht, maar wel in het kleine, afgebakende gebied van de ontvoering van de kinderen, de gevolgen daarvan en de zoektocht. Verder blijven het grotendeels onbeschreven bladen waar we enkel in algemen termen wat meer van te weten komen. Bij Murphy krijgen we een (totaal overbodig) lesbisch intermezzo dat voor het verhaal niet echt een toegevoegde waarde heeft (maar mogelijk wel de woke-brigade moet tevreden stellen). Riley leren we nog het beste kennen door haar belangstelling voor horror-klassiekers, erg volwassen redeneringen en uiteraard omdat zij de protagonist is van al het (letterlijk) onderaardse gebeuren. We leven mee in haar gedachten en beleven uit de tweede hand de fysieke en psychische aanslagen op haar lichamelijk en geestelijke integriteit. De andere kinderen, de ontvoerders en Murphy’s partner vervullen hun rol maar we komen verder niet echt iets te weten over hun achtergrond of innerlijke leefwereld.
Er is weinig diepgang van de karakters, het zijn vooral marionetten in een gruweltheater. De meeste diepgang is er wanneer het langzaam duidelijk wordt wie echte personages zijn en wie al dan niet gefantaseerde geestelijke verschijningen.
Het gebruik van mobiele telefoons en internet plaatsen het gebeuren in de huidige (breed genomen) tijd. De locatie wordt gedetailleerd benoemd maar kan eigenlijk overal zijn op voorwaarde dat er zonder problemen lange autotochten door verscheidene staten of landen mogelijk zijn. De tijdgeest plaatst het dan weer in een equivalent van het victoriaanse tijdperkt, het hoogtepunt van de oudere horror-verhalen. Het ganse boek ademt ook die sfeer uit. Maar dan wel met de nuance van een moderne, erg ziekelijke, sekte met haast onbeperkte middelen en die nergens voor terugdeinst.

De zoektocht naar de vermisten kinderen bevat een constante spanningslijn naar de afloop toe, zowel in verband met het lot van de kinderen als dat van de ontvoerders en Elena (wraakgodin aka tot het uiterste getergde moeder) en Murphy als speurder wiens leven en carrière verwoest is door haar eerste falen in de speurtocht.
De schrijver laat op het einde een nieuwe god ontstaan uit het geloof en de gruwelijke daden van de ontvoerders. Dat plaatst dit boek mijns inziens buiten het thriller-genre en in het horror-genre. Er wordt niet echt wat mee gedaan al wordt wel geïnsinueerd dat die god de lijken met de “levensgeesten” van zowel Elena als Riley laat verdwijnen. In de goede horror-traditie betekent dat een spannende cliffhanger voor een vervolg.

Ik heb geen enkele typo kunnen ontdekken wat toch een compliment verdient aan hoe deze uitgave verzorgd werd.
Siep Hendriks heeft een vlotte pen met een schrijfstijl die de goedkope (niet pejoratief bedoeld) wekelijkse en tweewekelijkse uitgaven van horror-verhalen in herinnering brengt. De verwijzingen naar de klassiekers zijn uiteraard enkel mogelijk door iemand die ze ook daadwerkelijk gelezen heeft. Veel speelt zich af in de hoofden van de karakters en dat maakt het zwaar en minder vlot om lezen maar ook vlak als je het zou willen verfilmen. De gruwels en de (wraak)moorden zijn dan weer pure aktie en té beelden om goed te zijn voor de gemoedsrust van de lezer. Qua verfilming zal het wel bij verbeelding blijven want de gruwel van bloemen planten in kinderen lijkt me eerder kandidaat voor censuur dan voor de film.

Het boek las niet zo makkelijk om meerdere redenen, en dat is uiteraard persoonlijk. De verwarring tussen thriller en horror maakte dat het misschien te lang duurde voor ik begreep hoe ik de interventies van de geesten moest interpreteren. Dat is toch wel anders als persoonlijkheid (een echte geest/ondode) in horror of een kenmerk van een oververhitte verbeelding (trhiller). Het onderwerp op zich, de gruwelijke moord op kinderen, vormt geen boek dat ik zelf zou oppakken. En dit kan raar klinken maar als horror-verhaal leest het een stuk makkelijker dan als thriller waarbij je het toch allemaal wat serieuzer interpreteert. De lange stukken over het onomkeerbare lot van de kinderen zorgden er voor dat ik het boek herhaaldelijk moest neerleggen om even te bekomen.
Dat is geen verwijt naar de schrijver, eerder een bewijs dat diens bedoeling, zoals verwoord in zijn nawoord, helemaal bereikt is.

Dit komt keihard binnen zoals het martelen van kindere (hopelijk) bij iedereen zal doen. Het gevaarlijke van sektes is bekend, wraakacties en “a last fling” van een uitgerangeerde speurder ook. Het beeld van de potgrond en bloemen uit de oogkassen van de kinderen zal me nog wel een tijdje achtervolgen.