Bert Natter stuurt vader en zoon op laatste reis

Heel lang was Bert Natter (1968) alleen bekend als het maatje van Ronald Giphart. Samen met hem schreef hij boeken als De beste schrijver van Nederland (1995) en Willem de Dikke (1999). Die boeken zijn soms erg grappig, soms buitengewoon flauw. Pas toen Giphart al op het toppunt van zijn roem was, kwam Bert Natter met zijn eerste eigen roman: Begeerte heeft ons aangeraakt (2008). Een schitterend boek waarin een rol is weggelegd voor de vuurwerkramp in Enschede. Terecht sleepte Natter hiermee enkele prijzen en nog meer nominaties in de wacht.

Daarna begon voor de talloze liefhebbers het lange wachten, want pas vier jaar later liet Natter opnieuw van zich horen. Zijn tweede roman, Hoe staat het met de liefde? (2012), maakte opnieuw veel indruk.  En nu is er dan een derde, zij het minder omvangrijke, titel verschenen: Remington. En daar blijft het dit jaar niet bij. Voor het najaar is nummer vier, Goldberg , aangekondigd. Een dikke, min of meer historische roman.

Remington is een compacte roman over een vader en zoon die van Duitsland naar Nederland reizen. Doordat de auto het al snel begeeft, doen ze er aanzienlijk langer over dan verwacht. Al op de eerste pagina wordt onthuld hoe deze reis eindigt: de vader laat zich uit de auto vallen en wordt doodgereden door een vrachtwagen. Een gewaagde zet van Natter, maar hierdoor weet je als lezer vanaf het begin meer dan de zoon. Terwijl die nog plannen maakt om de banden met zijn vader verder aan te halen, weet de lezer dat de vader bewust een afscheidsreis maakt. Diens dubbelzinnige opmerkingen worden door de zoon steevast verkeerd uitgelegd, door de lezer niet.

De vader is dichter, de zoon beeldend kunstenaar. Veel van hun gesprekken tijdens deze laatste reis gaan dan ook over kunst. Maar steeds opnieuw komen bij de zoon ook jeugdherinneringen boven, aan zijn vader en aan zijn overleden moeder. Chronologisch begint het verhaal met een telefoontje van de vader, die op bezoek is in zijn geboortestad Hamburg. Doordat hij in toenemende mate last heeft van trillende handen, durft hij niet zelf terug naar Nederland te rijden. Of zijn zoon hem wil komen halen. Al gauw ontdekt de zoon dat zijn vader zich niet meer zelf kan scheren en ook niet zelf meer zijn das en veters kan strikken. Nadat de loodzware Remington-schrijfmachine van de vader is ingeladen, beginnen zij in een oude Mercedes aan hun reis, die op de Afsluitdijk plotseling eindigt.

Een geraffineerde structuur, mooi taalgebruik zonder tierelantijnen, sterke dialogen, interessante ideeën over literatuur, muziek en beeldende kunst en last but not least een ontroerend beeld van een vader-zoonrelatie: Remington is een razend knappe roman.