Marion Pauw krijgt met het verschijnen van haar inmiddels derde boek, de ene veer na de andere in haar achterste te verwerken... Superlatieven vliegen over het net. Enerzijds terecht, anderzijds geeft het mij een nogal weeïg gevoel en heb ik even genoeg van alle oeehs...! en aaahs...! Zeker wanneer het een recensie betreft, komende van een site als crimezone. De site die uitsluitend thrillers recenseert.
Daglicht heeft, doet, raakt alles, maar ís alles behalve een thriller. Het is vakkundig geschreven, vlot, boeiend, overgoten met prachtige dialogen. Spannend wordt het echter nooit. Met de beste wil van de wereld; ik kan er geen thriller van maken.
Tegen het einde van het boek, ergens op een laatste pagina, wordt er ineens een vod van een konijn uit de hoge hoed getoverd. De plot.
Daglicht was veel beter af geweest zonder die gekunstelde, zelfs ridicule plot. Dan had er 'Roman' onder de titel gestaan en dat was top geweest. Dan zou het, verder subliem geschreven verhaal, geloofwaardig zijn gebleven van begin tot eind.
Maar ja, Anthos grossiert niet in dat genre. Waar het wél in grossiert zijn de omslagontwerpen. Allen nagenoeg hetzelfde. Slim? Blijkbaar. Mooi? Zeker wel, maar soms lijkt voor hen een mooie, maar nietszeggende kaft belangrijker, want zeg nu zelf; wat heeft de omslag van Daglicht in vredesnaam te maken met de content?