Op het tempo van de getijden

Daar waar de rivierkreeften zingen is ergens diep in het moeras.
Kya Clark is zes wanneer haar moeder het gezin verlaat. Een na een gaan de andere kinderen ook weg, ze hebben genoeg van de klappen, de alcohol en het gokken van hun vader, maar ze laten Kya wel achter. In het dorp wordt ze al snel het moerasmeisje genoemd, de dorpelingen zijn erg bevooroordeeld. Ze moet eigenlijk naar school, is er een dag geweest maar werd er uitgelachen en nooit meer terug gegaan.
Ze heeft wel een vriend in Tate, een jongen die een paar jaar ouder is dan zij. Hij leert haar lezen en zoveel meer over het leven. Hij doet haar ook een belofte die hij breekt en dat breekt haar hart.
Nadien is er een andere jongeman, Chase die haar het hof maakt, maar ook hij breekt haar hart.
Nooit meer denkt ze dan.
Tot Chase dood aangetroffen wordt en zowat heel het dorp naar haar wijst.

Het boek speelt zich af in de jaren zestig in het zuiden van Amerika, diep in de moerassen waar iedereen iedereen kent en waar veel vooroordelen zijn. Over blanken tegen zwarten, over alles wat anders is dan de norm.
De auteur geeft heel mooie beschrijvingen van het moeras en de fauna en flora, je ruikt het moeras bijna tijdens het lezen, om van je andere zintuigen nog maar te zwijgen, de vogels die kwetteren, de kleuren van de veren van de vogels.
In deze setting een moord of doodslag laten afspelen is bijna heiligschennis, is bijna een bezoedeling van het moeras. En dat is het ook want Kya moet niet alleen zelf in leven blijven als kind, maar ook nog eens het moeras beschermen tegen projectontwikkelaars die het moeras willen droogleggen. Een dode in het gebied is een smet op de natuur.
De ontrafeling van de dood van Chase gaat tergend langzaam, maar dat past perfect bij dit boek, het leven in het moeras is ook traag en volgt de getijden.
Het boek wordt daarnaast ook nog opgevrolijkt met gedichten door een zeker Hamilton en op het einde wordt duidelijk wie dat precies is.
Normaal lees ik een boek nogal snel uit, dat was met dit boek niet het geval, maar dat komt omdat ik trager heb gelezen om de mooie natuurbeschrijvingen beter tot me te laten doordringen, het is geen snel boek maar dat hoeft niet.
Echt een mooi boek, de moeite waard om te lezen.