Onze kleine leugentjes

Marianne heeft een schijnbaar perfect leven. Haar echtgenoot Simon is een succesvolle hartchirurg, ze hebben drie gezonde kinderen en een mooi huis. Echter achter gesloten deuren is hun leven wat minder rooskleurig. Simon is een tiran en kleineert Marianne. Als Simon de naam van een andere vrouw noemt, gaat Marianne op onderzoek uit. Hierdoor komt ze meer over Caroline, de andere vrouw, te weten. Maar des te meer ze komt te weten, rijst de vraag of ze niet beter bang kan zijn dan jaloers...

Het verhaal begint met een korte proloog, waarbij ik me meteen afvraag over wie het gaat, maar dat blijft lange tijd onduidelijk. In het eerste hoofdstuk noemt Simon al meteen de naam van Caroline en vraagt Marianne zich af of ze werkelijk alleen zijn collega is of dat Simon een affaire met haar heeft. Echter, Marianne is vaker jaloers geweest en het blijft onduidelijk of dit terecht was of dat Marianne dingen zag die er niet waren.

Er komen steeds meer dingen naar voren, waardoor ik twijfel aan het beoordelingsvermogen van Marianne, maar ook de gedragingen van Simon zorgen voor twijfel. Hierdoor blijft het onduidelijk wie nu de waarheid vertelt en wie niet. Ook door de mentale gesteldheid van Marianne, in het verleden, twijfel ik.

De eerste helft van het verhaal bestaat vooral uit herhalingen en hierdoor werd het soms wat saai en vroeg ik me af wanneer er nu wat ging gebeuren, want na een aantal scènes weet je uiteindelijk wel dat de verhouding tussen Marianne en Simon niet goed zit. Op een bepaald moment merkte ik dat Marianne eindelijk een beetje initiatief ging tonen, maar dit werd dan op zo'n manier gedaan dat het voor mijn gevoel te veel van het goede was en het niet echt geloofwaardig was. Daarbij werden er opeens een hoop hashtags gebruikt waardoor ik me af vroeg wat de meerwaarde er van was. Dit leidde bij mij eerder tot irritatie.

Op een bepaald moment kwam er een wending in het verhaal en kwam het verhaal in een gigantische stroomversnelling. Ik had een beetje het gevoel alsof Watson opeens zoiets had, oh ja er moet ook nog iets gebeuren, maar eigenlijk heb ik te weinig ruimte. Dus dan maar razend snel.

De kracht van het verhaal is de continue twijfel die overgebracht wordt en dit heeft Watson echt goed gedaan. Als er in de eerste helft van het boek wellicht al meer gebeurd was, was het een sterke thriller geweest. Aan het einde komen wel nog enkele plotttwists die ik erg goed vond en niet meteen aan had zien komen. Maar nadat ik heel enthousiast was over het eerder uitgebrachte 'Jij ik zij', blijf ik nu een beetje teleurgesteld achter. Ik had er meer van verwacht, maar het sterke einde maakt het nog enigzins goed.

Dit boek ontvingen wij van Lab uitgevers. Dit beïnvloedt onze mening niet.