Weergaloze liefdesroman

“Ik voelde een verrukkelijke, zoete pijn”, schrijft Murakami ergens in ‘Ten zuiden van de grens’, het boek waarin ik recent vertoefde en dat we binnenkort bespreken in ons leescafé. Een prachtige contradictie om mee te starten, die de woeste worsteling van hoofdpersonage Hajimi vertolkt.
Een intiem verhaal over de vriendschap tussen Hajimi en Shimamoto, twee ‘enige kinderen’ die elkaar vinden als eenzame kinderen, gedurende meer dan 20 jaar geen contact meer hebben, maar waar de afwezigheid van de ander zich woekerend doorheen hun leven meandert. Een breekbaar verhaal ook, over gemis, zoeken naar, verlangen, muziek en mysterie: wanneer Hajimi immers Shimamoto weer ontmoet, blijken er in die 20 gapende jaren een aantal zaken gebeurd die Shimamoto met een sluier van geheimzinnigheid verborgen houdt.
Ik stelde tijdens het lezen vast dat dit soort boeken mij het meest bekoort: verhalen die ogenschijnlijk simpel zijn, waarin geen spectaculaire avonturen gebeuren, maar waar je walst doorheen het leven van de personages, en deel wordt van hun muizenissen.
Terwijl ik ons leescafé voorbereidde en nog eens doorheen het boek struinde, viel me op hoe minutieus het opgebouwd is, en hoe de auteur ons puzzelstukjes aanreikt die langzaamaan in mekaar passen; hoe rijk de taal is; hoe bedwelmend het verhaal. Ik verloor mijn hart aan dit weergaloze verhaal. Hajimi en Shimamoto: een literair liefdespaar, deinend op een bedje van jazz en blauwe wolken. Absolute must read!